Van Hoeilaart naar Mechelen. Hoe is het nog met Jean-Pierre Maeyens?

Senioren, spijbelen kan niet meer. Gelukkig doen de jongeren het nog. Voor de goede zaak.  Net zoals Gilberte me vroeg een woordje te schrijven. Hoe vergaat het een Bruggeling die na veertig leuke jaren Hoeilaart verlaat?

Naar het aartsbisschoppelijke Mechelen. Provincie Antwerpen. En dat is de grootste verandering. Niet meer Vlaams-Brabant en zijn mooie glooiingen, maar de vlakke provincie Antwerpen, het centrum van logistiek en cocaïnehandel.

Mechelen zelf is een knappe stad met stadhuis en stadsbestuur. Een blauw groene coalitie. Somers en Calvo. Een stad met een groots verleden.

Een fietsersstad, waar de fietsers hun plaats opeisen en voetgangers en voertuigen durven te domineren. Een kern die uitnodigt om je wagen aan de kant te laten.

Qua natuur is Hoeilaart natuurlijk het summum. Maar het rivierenland heeft ook zeer veel te bieden. De IJse kleurt wat bleekjes af tegen Zenne, Dijle en Nete. En de voorbije jaren is bovenop in het centrum heel wat water terug zichtbaar gemaakt. De mooi afgewerkte vlieten, het Dijlepad zijn echte parels in de schaduw van de Sint-Romboutstoren.

Zelf wonen we dicht bij het kanaal Leuven Dijle. Op een zonnig terrasje aan de Plaisancebrug zie/zag ik regelmatig jullie afval (Interrand) varen van Leuven naar afvalverwerker Indaver.

Integratie is, mede door vorige prachtzomer vergemakkelijkt als bemoeilijkt. Losse contacten overheersten structurele stappen. Met ook veel focus op familie. Kleinkinderen afhalen van de school is sowieso leuk. Net als voorlezen in het
kleuterklasje van Sara of haloweensnoepjes maken met Reda in de vierde klas.

En ja, het culturele aanbod mag er zijn. Kleine en grotere festivallekes, toneel, zalen van 20 tot 2000 plaatsen. En ook, even bekend als het druivenfestival, het onvolprezen gratis Maanrock.

Samen met Cathérine ben ik gelukkig hier bij de Maneblussers. Hoeilaart blijft natuurlijk een plaats houden in ons hart. Groetjes.

[Een bijdrage van Jean-Pierre Maeyens]