Velen onder ons hunkeren er naar om terug eens een avondje weg te gaan. Een muziekoptreden, een toneelavondje, een schoolvoorstelling… noem maar op. Een avondje eruit met vrienden, een drankje en een babbel. Maar wat gebeurt er allemaal vooraleer deze avond er werkelijk komt? Wat voor velen enkele uurtjes een leuke ontspanning vormt, is voor anderen een wekenlange inzet. Met plezier en vele zorgen wordt dit gebracht door zowel professionele- als amateurspelers. Wat gaat er hier allemaal aan vooraf?
De eerste zorgen zijn er al maanden vooraleer we spelen. Hebben we een zaal? Welke data? Welk stuk gaan we spelen? Waar vinden we een regisseur? Hoeveel spelers hebben we nodig? Is er een decorploeg? Een schminkploeg en een kledijploeg? Wie zorgt er voor de accessoires? Wie helpt er achter de schermen mee?
Eens we het stuk, de spelers en de regisseur hebben kunnen we beginnen. Een 4-tal maanden voor de première kunnen we aan de slag gaan. De eerste lezingen beginnen en elke speler krijgt zijn rol. Dan volgen de repetities, eerst stroef, angstig en onzeker, maar stilaan, met de hulp van de regisseur komt er schot in de zaak. Stilaan komen er ook tafels, stoelen, zetels en accessoires bij en eens de teksten ingestudeerd, begint het ernstige werk en kan er echt geacteerd worden.
De decor-, en kledijploeg is ondertussen ook al druk doende. Het uitzoeken van de materialen, van de stoffen, wat hebben we nog in de kast liggen en kan hergebruikt worden? Bij sommige stukken is dit best doenbaar, bij andere is er heel veel creativiteit en hulp bij nodig. Een goed voorbeeld hiervan is de musical Felix. Ongelooflijk hoeveel mensen er hier achter de schermen aan gewerkt hebben.
Ook bij de stukken die onze amateurgezelschappen brengen speelt heel wat creativiteit. Een kleine anekdote : een echtgenoot komt thuis en ziet zijn living leeg. “ Waar zijn onze meubels?” vraagt hij aan zijn vrouw “Oh”, antwoord ze,” voor toneel hadden ze een eetkamer nodig, dus mochten ze de onze gebruiken. Binnen enkele weken is ze terug”
Ik herinner me ook dat we voor een voorstelling bij Reintje een wierookhouder en natuurlijk ook wierook nodig hadden. Toen gingen we voor de repetitie en voorstelling gewoon langs bij mijnheer pastoor om deze af te halen en na de voorstelling gingen we deze terug brengen. Hij had die immers de volgende dag terug nodig in de kerk.
Soms is het onvoorstelbaar waar alles vandaan komt en tot in welke uithoeken van ons land er gezocht wordt naar de juiste benodigdheden.
En dan komt eindelijk de grote dag. Iedereen komt zenuwachtig bij elkaar. Goed op tijd omdat er geschminkt moet worden. Soms worden de kapsels ook aangepakt. Bij een stuk dat zich afspeelt in de jaren zestig moeten kapsel en kledij bij elkaar passen. Bij de Fox kregen we allemaal pruiken en werden de mensen in dieren geschminkt. We hadden met de kippen, de kat, de fox, de bever, de wolf, de hond….. zodanig veel werk dat we reeds rond 16u moesten beginnen om iedereen op tijd klaar te krijgen.
Met “Anne Frank” moesten de vrouwen in de namiddag al krulspelden inzetten om dan met een sjaaltje op het hoofd gauw rond 18u naar de zaal te trekken om s’avonds een kapsel jaren “40” te krijgen.
Maar dit zijn later allemaal goede herinneringen. Laat dit verhaal jullie vertellen hoeveel uren, dagen en weken er in zo een “avondje-uit” steken. Wat voor de meesten een verzetje is van een avondje uit, is voor de spelers en de mensen achter de spelers soms een maandenlange ervaring en inzet. Maar eens de lichten in de zaal uitgaan, de zenuwen het bijna begeven, de muziek begint, de gordijnen opengaan en de eerste stemmen weerklinken is al het vele werk vergeten. Dan is het enkel het spel, de tekst en het elkaar helpen om een goede voorstelling te brengen dat nog telt. Het samen genieten en het publiek te entertainen.
En als op de laatste avond het doek valt, komt ook de spijt, dat al dat vele werk na 3 avonden gedaan is. Maar, het was weer leuk en gaf voldoening. Aan de spelers en hopelijk ook aan het publiek.
Het was er al even in 2021, maar tegenwoordig zit het terug op slot. Laten we hopen dat we in 2022 elkaar gewoon weer terug mogen vinden en elkaar tegenkomen in ons Felix Sohiecentrum of de ons omringende cultuurcentra.
[Een bijdrage van Paula Muyldermans]
