Ellendige lente

Vergis jullie niet, dit winterweer is maar een voorbode van een frisse lente en een zwoele zomer. We keken of kijken met zijn allen naar dwarrelende sneeuwvlokjes en witte tapijten, laaghangende takken en vieze, met ijswater bedekte straten en wegen. De opwarming van de aarde zorgt dan wel voor mildere temperaturen maar echt mooi is moeder natuur in deze wintertijd niet.

Maar dit beeld zal snel weer veranderen. Binnen enkele weken komen de eerste knopjes uit de takken tevoorschijn en voor we het weten manifesteert zich het eerste groen. En dan, kort na het krokusverlof breekt voor velen weer een ellendige tijd aan. 

Gedaan met het beetje langer slapen vanwege geen weer om buiten te komen. Afgelopen met rustig naar het middagnieuws te kijken, eventueel in te dommelen om daarna het dagelijks kruiswoordraadsel en aanverwanten in te vullen en nog gauw een aflevering van een of andere Netflix serie te bekijken.

Voor wandelen en fietsen is er helemaal geen tijd meer want het lange gras en jonge onkruid tussen stenen en spleten, doorgroeide hagen en te dikke struiken schreeuwen om aandacht en verzorging. 

Onkruid wieden met een pijnlijke rug tot gevolg, takken snoeien met waterige blaren op tere handjes en stramme knieën en schouders leggen de dokters en kine’s geen windeieren.

Misschien hebben sommigen in hun overmoed tijdens de gure wintermaanden plannen gemaakt om de tuin te verfraaien of godbetert nog uit te breiden. Ze kunnen meteen aan de slag met houweel en truweel en cement en veelkleurige stenen om een mooie waterput of fraaie muur te bouwen, maar helaas, de lumbago is nooit ver weg. 

Het summum van groen genot is het aanleggen van een moestuin. Het klaarmaken van de grond met schop en hark zijn een bron van puur lijfelijk genot. Daarna kunnen zij gedurende uren gehurkt of gebukt beginnen met het planten van de jonge plantjes en enkele dagen later kan je er iedere dag naar hartenlust het weerbarstige onkruid te lijf gaan tot groot jolijt van onderrug en onderste ledematen. Je moet ook regelmatig, verkleed als een verpleegster tijdens de lockdown, ongedierte bestrijden met al of niet goedgekeurd gif. Veel pret beleef je ook aan het begieten van al dat fraais met regen- of ander water. Helaas kan een gieter met 10 à 15 liter water na een tijdje verdomd zwaar wegen en ontkom je niet aan een rondje Dafalgan of iets van die aard. 

Maar bij het oogsten kan de pret helemaal niet op. Helaas zie je al te vaak kropsla van een halve meter hoog, of het aardappelloof afgevreten door de  coloradokever en prei waarvan je er 15 nodig hebt voor 1 bord soep. Kerstomaatjes van verdacht allooi en snijbonen met vuile, bruine sproeten. Kortom, alle energie die je er in hebt gestoken brengt zoveel op als zonnepanelen met een digitale energiemeter.

Opvallend is dat over het fysieke leed en de lichamelijke ongemakken in geen enkel magazine voor tuinders of doe-het-zelvers ook maar een woord geschreven is. Je krijgt alleen maar foto’s van prachtige tuinen met helgroene grasperken en plantsoenen met een overdaad aan bloemenpracht en planten en struiken van alle slag. Nergens een spoor van een EHBO-post of nuttige telefoonnummers en adressen van dokters of apothekers. Voor velen nochtans geen overbodige luxe.

Komt er nog bij dat het gezwoeg en geploeter in moeder aarde door vrienden en kennissen meestal maar matig geapprecieerd wordt want na een tijdje wordt dit agrarisch wonder als normaal beschouwd en gaat de bewondering als vanouds naar het lekker eten dat de vrouw des huizes klaarmaakte met groenten uit de  supermarkt. 

Maar helemaal gortig wordt het als men beweert dat de hele creatie is gebeurd met de hulp van God.

Onze vriend Kobe was een schoolvoorbeeld van een man met groene vingers tegen heug en meug. Op een mooie dag kwam de plaatselijke pastoor hem bezoeken en meteen viel zijn oog op de fraaie tuin van onze vriend. ‘Uw tuin ziet er prachtig uit’ zei de zielenherder en meteen begonnen ze aan een wandeling op het tuinpad tussen de struiken en plantsoenen. Bij de aanblik van een mooi grastapijt feliciteerde de geestelijke Kobe en zei ‘mooi gedaan vriend, maar weet dat je dit allemaal voor mekaar hebt dankzij de hulp van God’. De groene jongen kon, met een beetje tegenzin weliswaar, niet anders dan het gezegde van de pastoor beamen. Bij de waterput met prachtige bloemen omringd, herhaalde de geestelijke zijn felicitaties en voegde er onmiddellijk ‘met de hulp van God’ aan toe. Kobe raakte lichtjes geïrriteerd en toen ze bij de moestuin aankwamen werd hij bij dezelfde woorden van de pastoor helemaal boos. Toen kwamen ze voorbij een stuk braakliggend grond achter het huis waar netels en distels welig tierden. Op de vraag van de vertegenwoordiger van God wat daar was gebeurd antwoordde Kobe heel laconiek ‘O, hier heb ik Onze Lieve Heer zijn goesting laten doen’.

[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]