Ik kende Hoeilaart van de aardrijkskundeles. Ik volgde middelbaar onderwijs in het Koninklijk Lyceum Aalst. Wij leerden over het ‘glazen dorp’.
In 1975 woonden wij, David, ik en Robin en Dirk in een appartement in Brussel. Collega’s van David vonden een huis in het Leuvense. Ook David wou met de kinderen naar Vlaanderen verhuizen. Ik zocht een geschikte locatie. Dit moest best niet te ver zijn van Tervuren, waar David les gaf en bereikbaar met het openbaar vervoer voor de V.U.B., waar ik als maatschappelijk werkster werkzaam was.
We kwamen in Hoeilaart terecht. In de gemeente kwam ik te weten dat er op Solheide 10 huizen zouden gebouwd worden. Wij schreven ons in. Later bleek dat er geen 10 maar 4 huizen zouden komen. Op een bepaald moment zouden er geen huizen gebouwd worden. De geplande 4 huizen kwamen er ten slotte toch. Doch, voor het geplande budget kon het huis niet afgewerkt worden. Dat moesten wij zelf doen.
Toen wij in november 1978 arriveerden, zagen wij vanuit de slaapkamer de balken van het dak. Alhoewel David geen echte knutselaar was, heeft hij prima werk verricht. Ook Pappie (mijn vader) heeft zijn steentje bijgedragen. Hij betegelde volledig de badkamer en de keuken. Toen grandad (David zijn vader) in de beginperiode langs kwam, uitte hij zijn bezorgdheid en zei “There is still a lot to do, son!” (Er is nog veel te doen.)
Enkele werken werden uitgegeven en we kwamen stilaan in een huis terecht dat leefbaar was.
Ik hield mij in mijn vrije tijd hoofdzakelijk bezig met de kinderen en ik verzorgde de tuin. David schreef zich in in de plaatselijke tennisclub, die toen nog in een embryonaal stadium was. In de loop der jaren, speelde hij niet alleen tennis, maar verrichtte hij ook tal van jobs in de ‘Jonge wingerd’.
Wij leerden Hoeilaart kennen. Wij wandelden in het Zonienwoud. Wij maakten vooral ’s avonds een ommetje en ontdekten de kleine weggetjes in de buurt van het centrum.
David overleed in 2012. Hij heeft langer op Solheide gewoond dan in zijn geboorteplaats Birmingham. Ik woon er nog altijd graag. Ik hou van de rust en van de vergezichten. Mocht ik ooit het besluit nemen te verhuizen, ik zou Solheide missen.
(Een bijdrage van Paula Witte, seniorenraadslid)
