Begin de jaren 1990 werden de eerste computers geplaatst in onze kantoren. Vele ambtenaren vonden dit maar niks want hun toenmalige werkmethodes hadden gedurende vele jaren hun deugdelijkheid bewezen en om nu alles te vernieuwen, te digitaliseren, dat leek niet zo een goed idee. In ieder bureau werd zonder enige vorm van overleg een witte PC met bijkomend materiaal geïnstalleerd. Vele van die apparaten werden gedurende maanden niet aangeraakt, erger nog, geen blik gegund. De enige die er echt mee te maken kregen waren de poetsdiensten. Die kwamen zowat iedere dag met dezelfde ijver schermen en klavieren schoonmaken alsof het verdere bestaan van de dienst ervan afhing.
Helaas voor de traditionele ambtenaren was er geen weg terug en na verloop van tijd werd de introductie van deze nieuwe werkmethodes een feit.
Een enkeling interesseerde zich toch voor die ietwat bizarre schrijfmachines en probeerde met vallen en opstaan er op een nuttige manier mee om te gaan. De eerste cursussen werden georganiseerd maar helaas waren de kandidaat-cursisten zo zeldzaam dat de dienst opleidingen er moedeloos van werd.
Kobe zag in deze evolutie een kans om zich te onderscheiden van zijn collega’s en interesseerde zich meer en meer voor de werking van de PC. Zijn baas moedigde hem aan en al gauw werd hij de informaticus van de afdeling. Het zou hem geen windeieren leggen. Hij werd de hulp en toeverlaat van de juristen, de mentor van de secretaresses, de gids in een oceaan van mogelijkheden voor al wie verplicht werd om digitaal aan de slag te gaan.
‘In het land der blinden is eenoog koning’ en dat zou nog lange tijd van toepassing zijn in de afdeling waar potlood en gom nog steeds tot de belangrijkste werkattributen behoorden.
Er was echter geen lievemoederen aan, in ieder bureau kwam een elektronische werkpost met printer en scanner inbegrepen. Af en toe leidde dit tot hilarische toestanden…
Toen de baas vroeg om een aantal dossiers klaar te maken voor de komende vergadering met alle documenten die zich op een schijfje bevonden kwam de assistent bij Kobe en vroeg hem hoe hij die CD-rom moest copiëren. Onze vriend die wel van een grapje hield stuurde hem naar de dichtstbijzijnde fotocopieermachine, legde hem uit dat hij daar de CD kon copiëren en dan de papieren documenten in een kleine map moest steken voor iedere deelnemer aan de vergadering. De assistent legde het schijfje op het glas, maakte 10 copies en stak de 10 vellen ieder in een klein mapje. Toen de baas merkte dat er geen enkel document was gecopieerd maar er enkel een cirkelvormige tekening op zijn papier stond zat Kobe rustig in de personeelsbar een koffietje te drinken.
Bij een bezoek aan een van de vertaalafdelingen zag Kobe op een bureau een briefje met de tekst ‘het geheime paswoord voor deze PC ligt in de derde schuif’ en op een ander briefje ‘de sleutel van de derde schuif ligt in de tweede schuif’.
In een andere dienst hing een pamfletje aan de venster met de tekst ‘wegens de digitalisering kunnen de wachttijden aanzienlijk langer worden’.
Nina, onze Griekse collega met een Nana Mouskouri look maar dan iets volumineuzer, een irritante nasale stem en een parfum waarvan de reuk leek op een mengeling van goedkope whisky en korrelige schoensmeer, belde Kobe en vroeg om hulp. Toen hij bij haar in kantoor kwam vertelde ze hem dat ‘haar muis’ plakte. ‘A dirty mind is a joy forever’ moet hij gedacht hebben maar zijn fatsoen belette hem om in een gulle lach te schieten. De dochter van Hellas had er niet beter op gevonden dan de computermuis ter hand te nemen, de muis voor het scherm te brengen en zo te proberen om de cursor te vatten. Helaas was het scherm bedekt met streepjes typ-ex om de fouten te verbeteren en daar plakte de computermuis tegenaan. De correcte handelingen met de muis werden haar door Kobe met veel geduld en liefde bijgebracht.
Tot de vaste, dagelijkse oproepen voor onze eenmans helpline behoorden ook de meer gênante voorvallen. Hoe vaak de ijverige ambtenaar per ongeluk op een zeg maar pikante site terecht kwam is echt niet bij te houden. Het was steeds een ongelukje, een verkeerde toets ingedrukt, een verkeerde muisklik of, ‘ineens was die dame op het scherm en ik krijg ze niet meer weg’… Het was wel heel opmerkelijk dat dergelijke ongelukjes niet aan de vrouwelijke collega’s overkwam maar dat de mannen blijkbaar veel onhandiger waren in het gebruik van die verdomde computers.
[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]
Velen Kobes zullen zich hierin herkennen, Stefaan. Ikzelf was er steeds als de kippen bij om deel uit te maken van testgroepen van de witte PC. Voor mij begon het in september 1978, mijn oudste dochter startte in het eerste leerjaar van de basisschool en ik bij ging bij IBM op cursus en leerde er werken met de voorloper van de PC … een zwarte elektrische tikmachine met letterbolletje gekoppeld aan een zwarte magneetkaartlezer. Op die magneetkaart konden we al onze teksten opslaan, dupliceren en op die manier al heel veel tijd uitsparen wanneer een of andere veeleisende baas de zoveelste wijziging eiste. Vervolgens kregen wij er een “terminal” bij die ons toegang verleende tot de vele nuttige informatie opgeslagen door IT’ers op de monster computers van het eerste uur. 70-plussers zullen zich nog wel de omslachtige MS-DOS-commando’s herinneren (https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_MS-DOS-commando%27s). Op 20 november 1985, bracht Microsoft de allereerste versie van Windows uit. De opvolger van MS-DOS was een mijlpaal … voor mij nog steeds DE openbaring van informatica. Dankbaar dat ik die ganse evolutie mocht meemaken en nog meemaak.
Correctie: Vele Kobbes