Het is niet altijd even gemakkelijk om kinderen op te voeden met respect voor onze maatschappelijke regels en geplogenheden. In het gezin van Kobe, waar meerdere kinderen moesten opgevoed worden in eer en deugd, konden de maatschappelijke geplogenheden wel eens op een vrijblijvende manier geïnterpreteerd worden. Het is vaak een kwestie van perceptie.
Op een dag kon Kobe niet aan een aanlokkelijke verleiding weerstaan. Hij ging naar school maar was op de een of andere manier zijn schrijfgerief kwijtgeraakt. Omdat hij zich de voorafgaandelijke dagen niet van zijn beste zijde had getoond in de klas en hij meerdere keren door de zeer strenge leraar wiskunde op de vingers werd getikt kon hij zich niet nog een keer een misstap veroorloven dacht hij. Maar de oplossing voor zijn zorgen bood zich aan op een moment dat alle aandacht naar het bord getrokken werd. Zijn buurman liet nogal achteloos een klein etui met een paar stylo’s rondslingeren en tijdens een onoplettendheid van zijn klasgenoot gapte Kobe snel de uitnodigende pennen.
Helaas, ook al kon hij een tijdje driftig nota nemen van wat de leraar te vertellen had, werd hij alsnog betrapt. Uiteraard mistte zijn medeleerling zijn schrijfgerief en hij herkende het etui dat Kobe op zijn lessenaar had laten liggen. Meteen werd de leraar er bijgehaald en doordat 2 niet zo leuke vriendinnen getuigden dat de jongen in kwestie inderdaad de rechtmatige eigenaar was van de rode en de blauwe pen werd Kobe onmiddellijk gestraft. Niet alleen kon hij de rest van de voormiddag in de gang doorbrengen en moest hij ettelijke bladzijden straf schrijven, daar bovenop kreeg hij ook nog een flinke nota in zijn klasagenda.
’s Avonds had zijn moeder de gewoonte om de agenda van Kobe na te kijken om er zich van te vergewissen of zoonlief wel alle taken had gemaakt en alle lessen had geleerd. Hieraan ontsnappen was geen optie. Uiteraard werd de nota van de leraar met veel interesse gelezen en werd ook zijn papa op de hoogte gebracht van de ‘diefstal’ van hun balorige zoon.
De vader van Kobe was werkzaam in een of ander ministerie en vond het allemaal wel een beetje overdreven maar zijn moeder kon met het voorval helemaal niet lachen. Onze vriend werd dan ook met alle zonden van de wereld overladen, moest ook voor zijn mama straf schrijven en kreeg er nog een weekje huisarrest bovenop. Zij kon niet begrijpen dat haar lieve zoon een diefstal zou plegen. Ze begreep er niets van en zei tegen haar oogappel ‘Kobe, zoiets doe je toch niet. Dat is strafbaar. Iets nemen dat jou niet toebehoort kan gewoon niet. De volgende keer laat je andermans zaken onberoerd en als je iets nodig hebt dan zeg je het gewoon tegen ons. Papa zal dan het nodige wel meebrengen van op zijn werk’.
[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]
Zo vader, zo zoon, opgelost! Bedankt Stefaan.