Feest in De Weyngaerd

27 november 2023By With 1 comment

Maanden had ze er naartoe geleefd. Iedereen in Den Dumberg en de familie sprak er haar over aan en dan was het eindelijk zover. Ze heeft de honderd jaar gehaald. Die dag zou haar zoon uit Frankrijk haar komen ophalen want haar dochter moest de laatste hand leggen aan de voorbereidingen van het grote feest. 

Wat was ze verbaasd toen ze de deur van haar flat opende. Onder de impuls van twee medebewoners hadden de bewoners  van de assistentiewoningen (serviceflats) voor een fijne verrassing gezorgd. Een mooie boog, met papier bloemen versierd, stond voor haar deur. Een kleurrijk hart fleurde de gang op en de vloer was bestrooid met glanzende snippers. Toen ze onder de boog stapte, zag ze de lachende gezichten van vele mede-flatbewoners die geduldig op haar hadden gewacht. Ja, die bewoners van De Weyngaerd, ze vormen een warm dorp op het hoogste punt van de Groenendaalse steenweg. De herinnering aan dat moment doet haar nog steeds deugd. De verjaardagskaart die alle bewoners van de flats getekend hadden, heeft nog steeds een speciaal plekje in haar living. 

Het was een heel feestelijk begin van haar verjaardag.

Na een geslaagd familiefeest werd ze na het weekend ook in het WZC Den Dumberg nog eens extra in de bloemetjes gezet. De cafetaria was die maandagmorgen gezellig aangekleed. Een lange tafel waarop feestelijke servetjes en aperitief hapjes uitgestald lagen, wenkte de bezoekers. De bewoners van de flats, enkele bewoners van het WZC en sommige personeelsleden die mensen hielpen, kwamen de cafetaria binnen. Snel  moesten zelfs nog enkele stoelen bijgeschoven worden.

Een bubbeltje met of zonder alcohol, een hapje, het plezier elkaar te zien bepaalde meteen de sfeer.  Ja, het was inderdaad de eerste keer dat men een  honderdjarige kon vieren die nog in één van de flats woonde. Wellicht de start van een hele reeks, want tenslotte worden we met zijn allen ouder.

Dan kwam het moment waarnaar ze toch ook wel naar uitgekeken had: de officiële gelukwensen van de burgemeester en schepenen. 

Een oorkonde, een foto van de koning en de koningin met de handtekening van deze laatste, een orchidee, chocolaatjes en vele hartelijke en vriendelijke woorden mocht ze in ontvangst nemen. Foto’s werden genomen en na dit officiële gedeelte kabbelden de gesprekken al gauw weer rustig verder.

Kijkend naar iedereen rond de tafel kan niemand ontkennen dat het een fijne groep mensen is die de ‘ De Weyngaerd’ bevolkt. Ze vinden elkaar in de cafetaria of tijdens een van de vele georganiseerde activiteiten waaraan zij kunnen deelnemen. Muziek, film, pannenkoeken eten, de vrijwilliger van de bib die hen komt boeken brengen, enz… De sfeer zat er het laatst ook weer in toen ze samen mosselen met friet konden eten in het dagcentrum. Niet alleen waren de mosselen heel lekker, maar plots waren ze samen liedjes uit de oude doos aan het zingen. Hoe dat zo gekomen is weet ze niet meer maar wat een plezier hadden ze die middag!

Niet iedereen kan de gezegende leeftijd van honderd jaar bereiken. Er is geen succesformule, denkt ze. Het duurde enkele dagen voor ze gewoon was aan een leeftijd bestaande uit drie cijfers.  Maar ondertussen is dat het nieuwe normaal. Nu kan ze enkel hopen dat ze nog lang in haar flat kan blijven wonen en vele aangename momenten met haar buren kan blijven delen.

[Een bijdrage van Mieke Maerten]