Martine

Martine Tanghe. Bij het schrijven van deze brief maakte ik al meteen een
fout: Thange i.p.v. Tanghe. Martine zou zo’n fout wellicht nooit gemaakt
hebben.

Ik zat in mijn laatste jaar aan de KUL toen op de cover van HUMO (toen nog
absoluut geen boekske als alle andere) Martine Tanghe stond in badpak, of
was het zelfs in bikini. Op een boot denk ik. Het had te maken met een reis
die ze maakte met haar latere echtgenoot. Collega’s kotstudenten en ikzelf
vonden het mooi. Een knappe Martine in bikini. Toen trok het nog de
aandacht. Meer zelfs.

Nadien begon mijn loopbaan en mijn sociaal leven. Ik was dan ook weinig en
op onregelmatige uren thuis. Ik kon de “journaals” dan ook niet met enige
regelmaat volgen. Maar toen wist ik toch al: dit is een journaliste van
“eerste klasse”. Het leven ging voorbij. Martine maakte een zijstap naar de
Vlaamse Gemeenschap, als woordvoerder, denk ik. Lang duurde het niet en ze
verscheen opnieuw op het scherm. In al die tijd slaagde Martine er wonder
wel in haar privé, privé te houden. Geen boekskes. De kroon werd een beetje
ontbloot toen Sigrid Spruyt in een interview (ook in Humo) nogal wat kritiek
uitte op Martine Tanghe. Ik was verrast en een beetje geschokt. Maar daar
bleef het bij. Overigens vond ik Sigrid ook een journaliste van “eerste
klasse”.

De laatste tien jaar, ik uitbollend en geleidelijk pensionerend, zag ik
Martine uiteraard veel meer op het scherm. Niet meer de Martine “in de
bikini”, maar ouder wordend. Haar presentatie was misschien nog beter
geworden. Ervaring en een beetje gelouterd door het leven kwam ze steeds
meer over als een “anker”. Martine in bange tijden. Ik en met mij velen
hadden er wat aan. Een anker zoals er geen tweede bestaat. Velen raken niet
tot haar enkels en spelen in “tweede klasse” of zelfs nog lager.

Martine bracht ook de BRT terug toen VTM dacht te moeten uitpakken met
“Schoonheden” om het nieuws te brengen. Uit wanhoop kochten ze dan enkelen
weg bij de VRT. Maar niets kon helpen. Het VRT journaal bleef het beste.

Toen haar pensioen dichterbij kwam was ik benieuwd hoe ze er definitief een
punt achter zou zetten. Wellicht met een warme “dank dat u bij ons was”.
Wellicht geen bloemen en champagne. In soberheid denk ik.

Ik dacht bij mezelf: het gaat je goed Martine. Maar het kwam niet goed. Veel
te jong heeft ze haar familie definitief moeten verlaten. Haar kinderen en
vooral haar kleinkinderen. De manier waarop ze deze tijdens haar laatste
journaal voor een miljoen kijkers in de armen nam was beklijvend. 

De mooiste hulde ligt wat mij betreft vervat in het liedje dat Yevgueni
maakte: “als ze lacht”. Met een verwijzing naar Martine. Zoek het eens op
You Tube. En hou een zakdoek klaar. 

[Een bijdrage van Marcel Baeten]