Een paar weken geleden vertelden een Hoeilaarts grootouder paar (Mark en Lieve Delsaert-Tastenoye) ons hun verhaal over de geboorte van een van hun kleinkinderen. Het is een prachtig verhaal dat ik toekomstige grootouders niet wil onthouden. Het is een verhaal dat bewijst dat met veel wilskracht en de juiste mensen op de juiste plaats de natuur meer dan een handje kan geholpen worden. Het kan een hart onder de riem zijn voor alle ouders en grootouders die met dezelfde problemen worden geconfronteerd.
Het is een verhaal over de geboorte van een prachtig, nu 9-jarig meisje, dat de harten veroverde van allen die haar kennen en die haar steunden in die moeilijke eerste periode van haar leven.
Zij schreef zelf een brief aan haar Franse engelbewaarders.
BRIEF AAN MIJN FRANSE ENGELBEWAARDERS
Mijn naam is Geike Myngheer en ik wil jullie graag mijn verhaal vertellen. Een verhaal waarvan ik zeker ben dat jullie het nooit meer zullen vergeten. Het verhaal van ‘la petite Marseillaise belge’.
Tijdens de maand juli in 2012 zijn we op vakantie in het zonnige Frankrijk. Mama, papa en mijn broertje willen nog een laatste keer genieten van een vakantie met drie want binnen 3 maanden zou ik het daglicht zien. Echter, tijdens de nacht van 18 juli verliest mama haar vruchtwater en in paniek haast ze zich naar de kliniek. Na een paar dagen van hoop om toch terug te kunnen keren naar België blijkt dat ik zal geboren worden in Frankrijk.
Op 25 juli is er toch nog een sprankeltje hoop. Indien mama haar conditie een week stabiel blijft kan ze terugkeren naar België. Helaas, een dag later tonen de bloedresultaten een infectie bij mama en een keizersnede dringt zich op.
Op 26 juli 2012 om 12.50 u. kwam ik ter wereld na een zwangerschap van amper 27 weken. Op dat moment weeg ik slechts 960 gr en meet 34,5 cm. Ik ben zo klein, heel klein, maar ik laat van mij horen en dat maakt iedereen blij en gelukkig.
Een vriendelijke, zachtaardige verpleegster legt me aan een heleboel apparaten en een buisje moet me helpen om te ademen. Om te controleren of alles goed met me gaat lig ik aan een monitor. De dagen die volgen tonen aan dat ik een vechter ben.
Mijn gewicht daalt nog naar 800 gr, maar na een week heb ik weer mijn geboortegewicht en vanaf dan gaat het in stijgende lijn. Na negen dagen in de reanimatieafdeling word ik overgebracht naar de intensieve zorgen.
Inmiddels heeft mijn mama het ziekenhuis verlaten en verblijft ze samen met papa in een huisje. Ze zullen wekelijks moeten verhuizen tot driemaal toe. Papa moet naar België om te werken maar hoopt na een paar weken weer terug te kunnen keren om de terugreis te organiseren. Mijn grote broer komt snel naar ons toe samen met mijn grootouders die mama gezelschap wilden houden.
Na 2 lange weken kan mijn broertje mij komen bezoeken en hij is zo trots en blij dat hij mij eindelijk kan zien.
Vanaf 21 augustus leer ik mijn ademhaling te controleren zonder de hulp van een beademingstoestel. Het is alsof ik het kan raden, want ik doe zo fel mijn best omdat de artsen mij na 2 dagen zonder beademingstoestel de toelating zouden geven om gerepatrieerd te worden.
Na 32 weken van de zwangerschap en na een maand in Marseille te hebben gewoond mag ik eindelijk terugkeren naar mijn thuisland. Op een medische vlucht, uitgerust met een speciale couveuse word ik via Zaventem naar de kliniek in Jette gebracht waar mama, die met een gewone lijnvlucht was gekomen, mij opwacht. Ondertussen zijn papa en mijn broer na een lange rit in een volgepakte auto veilig thuis. Tijdens de vlucht gedraag ik mij voorbeeldig.
Na een paar dagen terug in België krijg ik mijn eerste badje van mama en met mijn 1,563 kg ruil ik de couveuse in voor een warm en gezellig bedje. Op 11 september (34 weken) drink ik mijn eerste flesje.
En dan, op 21 september, de grote dag. Mama en papa mogen me eindelijk thuis brengen. Nog steeds met een monitor om mij goed in de gaten te houden.
Gedurende 3 maanden deden we nog regelmatig testen in de kliniek om daarna de monitor met veel plezier bij de verpleegkundige achter te laten.
Mijn eerste verjaardag vier ik in Frankrijk, niet in Marseille deze keer, waar mijn ouders dan ten volle genieten van een mooi meisje dat altijd lacht, uitbundig is van vreugde en geniet van een goede gezondheid.
Al mijn engelbewaarders in Frankrijk wil ik graag van harte bedanken voor de goede zorgen die zij mij toen hebben gegeven.
Veel liefs,
Geike
[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]
