‘Hoeilander’ William Van Laeken

Straffe streekgenoten

Geboren te Wetteren in 1945, gehuwd met Noëlla, papa van 2 kinderen en fiere opa van 4 kleinkinderen woont William met zijn gezin bijna 50 jaar in Hoeilaart. Wij zouden hem haast als een echte Hoeilander beschouwen. 

Ik heb William leren kennen als een joviale, leuke en bescheiden man die zijn ‘status van BH of bekende Hoeilander’ nooit gebruikte om enige afstand te bewaren tussen hemzelf en zijn nieuwe dorpsgenoten. Van enige vorm van kapsones of pretenties is bij William geen sprake. Bovendien is hij een interessante gesprekspartner die graag zijn ervaringen en kennis met anderen wil delen. Vandaar dit gesprek.  

Na zijn studies Duits en Engels week hij uit naar Ukkel om dichtbij zijn  toenmalige werkgever, de EEG of huidige Europese Unie, te komen wonen. Hij ging aan de slag als vertaler/tolk maar was al gauw uitgekeken op een leven in een klein tolkenhokje met als zeer intense bezigheid het simultaan vertalen van niet altijd even prettige discussies tijdens lange vergaderingen van oersaaie Europese ambtenaren. 

Ondanks een financieel minder aantrekkelijke toekomst koos hij toch voor deelname aan het journalistenexamen bij de toen nog BRT. Hij herinnert zich nog een vrij pittig examen bij de nationale omroep met vooral aandacht voor talenkennis en een brede kennis van de politieke evoluties. Vooral de politieke onpartijdigheid bleek belangrijk tijdens het open gesprek met de jury. William had al langer een brede interesse voor journalistiek en toen bleek dat hij geslaagd was voor het examen en hij een job aangeboden kreeg, twijfelde hij dan ook geen moment en greep de geboden kans met beide handen.

Een paar jaren later ging hij dan op zoek naar een geschikte woonst even buiten de stad maar toch in de nabijheid van de BRT. Met de ‘Vlan’ onder de arm en gezeten op zijn mobilette kwam hij in Hoeilaart terecht en toen hij zijn huidige woonst op Welriekende ontdekte was hij meteen verkocht. Nog even zijn Noëlla overtuigen en in 1974 namen zij hun intrek in hun zeg maar sjieke woonst. 

We zijn nu 47 jaar later en William heeft zich de verhuis nog geen moment beklaagd. Ook al hebben de Hoeilanders een niet zo beste reputatie als het gaat over de verwelkoming van en openheid voor de inwijkelingen, toch voelt hij zich hier thuis. In al die jaren bouwde hij een brede vriendenkring uit en dat merk je zowat iedere vrijdagmorgen wanneer hij samen met zijn vaste vrienden op de terrassen van de Hoeilaartse markt geniet van een paar frisse pintjes.

William gelooft sterk in integratie via de verenigingen. Ook al was hij nooit aangesloten bij welke vereniging dan ook, toch is het dank zij de lokale voetbalclub Racing Hoeilaart, waar zijn zoon was aangesloten, en de toenmalige club Eva waar Noëlla een trouwe bezoekster was, dat ze in contact kwamen met vele Hoeilanders. In de buurt waar zij wonen waren ongeveer alle bewoners autochtonen en ook dat hielp om zich moeiteloos te integreren in de Hoeilaartse maatschappij. 

Een struikelblok blijft het Hoeilaarts dialect. ‘Uiteraard is taalgebruik een belangrijk gegeven, maar zoals ik blij ben dat ik eens lekker Wetters dialect kan praten wanneer ik op bezoek ga in mijn geboortestad, zo begrijp ik dat Hoeilanders graag hun eigen taal gebruiken. Toch vind ik het spijtig dat bijvoorbeeld ook op TV de taal aan het verloederen is. Het Nederlands is een mooie, kwaliteitsvolle taal, maar in de lage landen zijn we van mekaar aan het vervreemden door het gebruik van een eigen taal in plaats van het Nederlands. Het is zo ver gekomen dat we de programma’s van de Nederlandse TV moeten ondertitelen en dat zij met onze uitzendingen hetzelfde doen. En verre van te denken dat het tot “verenigde lage landen” kan komen  vind ik het spijtig dat we op deze manier van mekaar aan het vervreemden zijn’, vindt hij.

Ondertussen wonen er in onze omgeving vooral anderstalige inwijkelingen waarvan velen een serieuze inspanning doen om niet alleen de taal te leren, maar ook proberen om op een vriendelijke manier kennis te maken met iedereen in de buurt.    

Beroepshalve ging het hem voor de wind. Ondanks het feit dat men in die tijd  bij de BRT niet de reputatie had van noeste werkers te zijn was het steevast heel druk op de redactie en er even de kantjes aflopen was er voor verslaggevers en andere redactieleden niet bij. De toenmalige grote baas van de BRT-nieuwsdienst Karel Hemmerechts hield de touwtjes heel strak.

Mede dankzij zijn uitstekende kennis van het Duits werd William begin jaren 1980 uitgenodigd door de Duitse ambassade om een 7-daagse rondreis te maken in Duitsland waar hij meerdere grote steden bezocht en kon praten met verschillende toppolitici. Dat was de aanloop tot een boeiende periode. Al gauw werd hij aanzien als de kenner van de Duitse evolutie en dat was hij ook wel. Getuige daarvan waren zijn verschillende reportages over de Duitse eenmaking met als hoogtepunt de val van de Berlijnse muur in 1989. 

Vóór dat historische feit was William verschillende keren op reportage in de toenmalige DDR, maar dat was niet zijn meest leuke ervaring. Tijdens de vergaderingen met verschillende beleidsmensen heerste er steevast een sfeer van zeg maar hypocrisie. Zelden konden die mensen vrijuit praten en het was duidelijk dat zij op geen enkel moment zichzelf konden zijn. 

Een gelukkig toeval was dat William kennis maakte met een man die vlak bij de muur woonde, net onder een van die typische wachttorens en die over een telefoon beschikte wat niet evident was in die tijd. Dat leverde stof op voor drie reportages voor het toen immens populaire magazine ‘Panorama’. 

Het was de tijd dat je op het openbaar vervoer de Oost-Duitsers kon herkennen aan hun schamele schoenen. Dankzij een bewonderenswaardige evolutie is dat al lang niet meer waar. Momenteel plukken ook de autochtone DDR-inwoners de vruchten van een immense investering in een hereniging van Duitsland die toch vooral blijere mensen heeft voortgebracht. 

Daarna ging ons gesprek over het Frans-Duitse blok dat in de huidige EU een zodanige macht heeft verworven dat zij zowat elke beslissing heel sterk kunnen beïnvloeden. Maar daarover misschien meer in een volgend gesprek.

[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]