Toegegeven, ik ben niet zo een verzamelaar, iemand die geobsedeerd is voor het hebben van zoveel mogelijk van wat dan ook. Ik heb wel een zwak voor varkens, maar mijn verzameling is niet van die aard dat ik er echt mee kan uitpakken op tentoonstellingen of andere gelegenheden. Het geknor is echter nooit ver weg en dat vind ik best.
Kobe lijkt ook niet zo een verzamelaar te zijn maar waar hij vooral een hekel aan heeft is het verzamelen van bonnen of zegeltjes die je in de betere kruidenierszaken of grotere winkels zoals Delhaize, Okay, Colruyt, Aldi en dergelijke, krijgt bij wijze van ristorno of nog erger, om het sparen voor een cadeau.
Op een doordeweekse dag moest hij nog een paar zaken gaan kopen die tijdens de gewone wekelijkse winkeldag niet voorhanden waren, gewoon niet op zijn lijstje stonden of, wat hem steeds vaker overkomt, hij gewoon vergeten was. Aan de kassa, neemt hij zoals steeds de verkeerde rij en als het uiteindelijk zijn beurt is vraagt de kassierster of hij meedoet aan het verzamelen van de zegeltjes. ‘Als je het hele formulier hebt volgeplakt kan je een mooi cadeau kiezen’ voegt ze er nog aan toe. Kobe heeft op dat moment geen enkel benul over welke zegeltjes het gaat en nog minder welk geschenk hij in ontvangst zou kunnen nemen. Om de zaak niet te bemoeilijken zegt hij gewoon ja. De vriendelijke dame overhandigt hem dan een paar minuscule zegeltjes die hij dient te plakken op een bijgeleverd formulier. In de auto plakt hij gauw de bewuste zegeltjes op het blinkende blad en niets vermoedend rijdt hij naar huis.
Eenmaal thuisgekomen blijkt dat ze zo al een formulier hebben van de vorige keer. Dan maar de zegeltjes van het tweede formulier losgeweekt en netjes naast de andere geplakt en daarna, na iedere boodschappenronde werden huize Kobe ijverig zegeltjes geplakt. Tot op een mooie dag alle vakjes beplakt waren met de kleine tembertjes.
Bij het volgende bezoek aan de winkel werd het formulier aan de kassierster voorgelegd om eindelijk het bewuste geschenk in ontvangst te nemen. Dit keer waren het mooie design drinkglazen naar keuze. Helaas, deze waren tijdelijk niet meer voorradig maar geen nood, ‘volgende week dinsdag komt er een nieuwe lading binnen’ wist de kassierster.
Kobe, die op zekerheid speelde begaf zich de volgende dinsdag naar de winkel om zijn servies op te halen maar helaas werd hem gemeld dat de leverancier de lading vergeten was maar dat er volgende week dinsdag zeker een nieuwe levering zou komen.
Kobe, die nu echt zijn cadeau in ontvangst wou nemen kwam de volgende dinsdag speciaal naar de winkel en de kassierster was duidelijk blij toen ze hem meldde dat er deze namiddag een nieuwe lading was aangekondigd. Toen werd onze vriend een beetje zenuwachtig en vroeg of er eventueel een doos voor hem kon gereserveerd worden. Dat was echter niet mogelijk daar ze aan iedereen dezelfde kansen wilden geven op het verwerven van zulk waardevol geschenk.
In de late namiddag ondernam Kobe andermaal een reisje naar het grote magazijn, ging meteen naar de nietsvermoedende kassierster en vroeg naar zijn glazen. De jongedame keek hem verbouwereerd aan en zei dat ze gauw even ging kijken bij de manager. Even later kwam een vriendelijke man, netjes in het pak, hem uitleggen dat de voorraad uitgeput was en dat er geen nieuwe lading meer komt. ‘Ha ja’ zei de man ‘het staat op uw formulier’, ‘deze actie is geldig tot de voorraad strekt’ en OP=OP.
[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]
Dag Stefaan
Bedankt om me terug te brengen naar de tijd dat mijn moeder Jeanne Decoster haar klanten in haar kruidenierswinkel (1951-1959) in de Marcel Félicéstraat nr. 8 met Java “tembertjes” beloonde … zalige herinneringen ❤