In Den Dumberg is de tweede vaccinatiespuit gegegeven. Opluchting alom. De bewoners van de flats (assistentiewoningen) uiten zingend hun dankbaarheid voor hen die deze inentingscampagne tot een goed einde brachten. Een mooie verrassing, een teken van herwonnen energie, een teken van hoop?
Ondertussen vindt de nieuwe maatschappelijk assistente regelmatig haar weg naar de ‘+2’ en bezoekt er de bewoners om te zien of alles in orde is. Ja, dat wordt geapprecieerd in deze tijden waarin de bewoners van de flats ietwat geïsoleerd raakten van de andere bewoners. De bubbels hé. Ook de bewonersraad kwam na lange tijd weer samen. De bewoners kregen er de kans weer samen te praten en enigszins opgelucht vast te stellen niet altijd alleen te staan met bepaalde problemen en/ of bedenkingen. Zo kan er dus efficiënter probleemoplossend opgetreden worden.
De winterprik van de voorbije dagen kan het gevoel van nieuwe hoop die het vaccin bracht, niet wegnemen. Hoop om elkaar weer wat meer te zien. Hoop om samen kleine dingen te doen, al is het maar kruiswoordraadsels invullen in de leeszaal of met elkaar afspreken in de cafetaria. Dit laatste zal misschien nog niet voor meteen zijn, maar hoop doet leven.
Deze week, op een zonnige dinsdag in februari, was er ook het carnavalsdiner. Voor het eerst sinds lang mochten de bewoners van de flats samen aan tafel zitten in de cafetaria en konden ze niet alleen met elkaar maar ook met verzorgenden en directie een ‘klapke’ doen. Voorschriften moesten gevolgd worden maar eens samen eten is voor velen toch leuker dan elk apart in de eigen flat. Niet alleen kreeg ik een eloge te horen over het lekkere konijnstoofpotje, maar ook over de goede sfeer en het plezier elkaar weer te zien. Mensen hebben duidelijk nood aan gemeenschap. Coronavirus of niet, we zijn en blijven sociale dieren.
Het lijkt erop dat personeel en bewoners van het WZC en de flats stilaan rustiger ademhalen en met voorzichtige passen terug aan ‘samen-leven’ kunnen doen.
Maar hoe zit het met het grotere plaatje?
Inmiddels is de markthalle in Overijse ook ingericht, getest en volledig klaar voor de vaccinatie. Wachten is op… de vaccins. De drie betrokken gemeenten Overijse, Hoeilaart en Tervuren zijn ook een plan aan het uitwerken dat ervoor zorgen zal dat niet-mobiele en minder mobiele mensen ook gemakkelijk gevaccineerd kunnen worden. Zo gauw dit plan volledig uitgewerkt is, zal het op de website van de gemeente gepubliceerd worden.
Mij rest enkel de hoop dat we inderdaad weer snel kunnen ‘samen-leven’ en dat we de nodige lessen trekken uit de pandemie. Pandemie die niet alleen aangetoond heeft hoe de privatisering van de ouderenzorg en de afbouw van de gezondheidszorg misschien wel geleid heeft tot centen-winst op korte termijn in het verleden, maar die ons nu pijnlijk beseffen deed dat hiervoor de ganse samenleving gehypothekeerd werd. Pandemie die ons ook toonde hoe kwetsbaar we zijn en hoe vatbaar ook voor stemmen die, al dan niet bewust van de situatie profiterend, generaties tegen elkaar opzetten en uitspelen. Samen-leven in al zijn rijkheid doen we intergenerationeel. Als we ons beperken tot kostenplaatjes gaan we voorbij aan het feit dat we meer zijn dan een homo economicus.
En zo kom ik bij een situatie die door sommigen misschien als onbeduidend weggezet zal worden, maar voor mij heel betekenisvol was. Nadat ik mij zaterdag uit het register van Den Dumberg had uitgeschreven en voor de zoveelste keer mijn handen met alcohol ontsmet had, deed ik de deur van Den Dumberg (kant flats) open om naar buiten te stappen. Daar stond een lange, magere jonge man. Hij droeg een warme jas, had lange haren en droeg een cello op de rug. Wellicht had hij net aangebeld want plots hoorde ik hem met een warme, zachte stem in de parlofoon zeggen : ‘dag oma’. Ik hield de deur voor hem open want zo’n cello neemt wel veel plaats op de rug. Ook ik kreeg een glimlach en dacht aan die oma die op haar kleinzoon wachtte en die zo blij zou zijn hem te zien. Wist hij hoeveel vreugde hij bracht? Misschien zie ik de jongeman nooit meer. Maar op dat ogenblik wist ik weer dat er hoop is voor onze samenleving, hoop voor samen-leven. We moeten daarvoor enkel de menselijke warmte blijven koesteren en het navelstaren vermijden.
[Een bijdrage van Mieke ( Marie-J.) Maerten — 17 februari 2021]
Zo goed geschreven ! Zoveel warmte ! Lees dit als 70+ met genoegen. Op mijn dagelijkse wandeling door het Jan Van Ruusbroeck park merk ik dat mensen elkaar meer groeten, het doet goed om elkaar te begroeten ook al ken je elkaar niet. Petoetje ziet dat het goed is en er zijn ook weer jonge gansjes en crocussen. De lente is komend.
Zo mooi geschreven. Mijn wens is dat dit jaar, in 2021, deze hoop, dit samen-leven, zich in onze maatschappij zal kunnen propageren en ons zal louteren van de angst en zorgen die we zo lang moesten dragen. En dat de cello van de jongeman nog vaak mag weerklinken, voor zijn oma, en voor allen die zijn lied kunnen/mogen horen.
Bedankt Mieke voor een alweer een ontroerend mooi artikel. Graag sluit ik me aan bij de reactie van Andreas van de Voort. Ik kijk al uit naar de nieuwsbrief van maart 2021.
Wat heb je dat weer mooi verwoord mieke , een dikke proficiat