Marva

In zijn familie was het de gewoonte om de kleren die te klein werden door te geven aan de jongere broers of zussen. Enig oplapwerk en een beetje korter of langer maken was gauw gebeurd en een broek of vest kon zo gemakkelijk aan zijn tweede of derde leven beginnen.

Kobe had de pech dat de zoon van een verre nicht van zijn moeder iets jonger was dan hij, maar helaas ook iets groter en ronder. Een te klein geworden kostuum, donkergroen met een bruine verticale streep, werd hem op een grijze, druilerige zondagmorgen aangepast. Volgens zijn moeder en haar nicht stond het hem als gegoten. Zelf vond hij dat de broek nogal breed uitviel maar de vest, waarvan de mouwen te lang en de rest veel te wijd was, was helemaal een ramp. In die tijd was tegenspreken uit den boze en hij werd geacht om het pak van ronde Ronny als zijn goed kostuum te beschouwen. Tot overmaat van ramp waren ook zijn schoenen te klein geworden. Bruine, met een gesp, anderhalve maat te groot voor hem, maar ‘onder die broek viel dat niet zo op’ zegden de nichten.

Gelukkig waren er weinig gelegenheden om een kostuum te dragen, maar aan de sandalen ontsnapte hij niet. De meisjes op de schoolbus hadden het meteen in de gaten. Ze vroegen of die overzetboten wel waterdicht waren zodat hij niet zou zinken en dat hij voorzichtig moest zijn want dat hij anders gauw naast zijn schoenen zou staan. Een beetje beschaamd ging hij helemaal achteraan in de bus zitten en hield zijn boekentas zo veel mogelijk voor zijn schoenen. Er mee voetballen was helemaal een ramp. Op de speelplaats kon het echter niet anders tot groot jolijt van de omstaanders.

Naar jaarlijkse gewoonte kwam Marva zingen op het bal van de voetbal en zijn kameraden en Kobe zouden er zeker naartoe gaan. Maar hij voelde de bui al hangen. Na veel vijven en zessen besloten zijn broers dat hij zijn schoon kostuum nu maar eens moest aandoen. Zij hadden uiteraard ook in de gaten dat hij vestimentair zeker zou opvallen en drongen er bij zijn moeder op aan dat hij nu eindelijk zijn nieuw pak eens zou dragen. Zij beaamden dat het hem piekfijn paste en suggereerden er een oranje das bij. Eigenlijk was hij nogal bedroefd over zoveel onrecht maar zijn oudere broers hadden geen medelijden. Zij vonden het best leuk om hem zo te kunnen plagen. Met een klein hartje dacht hij aan de meisjes van op de bus.

Die zaterdag ging snel voorbij en rond 7 uur kwamen de eerste flink uitgedoste broers en zussen in de living hun mooiste kleren tonen. Kobe ging ook naar zijn kamer en een beetje beteuterd trok hij broek en vest aan over een mooi wit hemd met oranje das. Toen hij voor de spiegel stond zonk de moed hem helemaal in de schoenen. Er zou nogal gelachen worden in de zaal als de kameraden hem in de gaten zouden krijgen. Zijn hoognodige broeksriem te fel aangespannen en zijn wijde vest laconiek open laten staan. Dat was zijn look, maar hij zag er niet uit. Het mooi aanpassen van kleren zit hem in de details leerde hij toen al. Maar hij kon niet anders dan de broeksriem heel strak aan te halen of anders moest hij de hele avond zijn handen in zijn broekzakken houden.

Toen nam hij een drastische beslissing en liet hij Marva voor wat ze was. Haar ‘eiland in groen en blauw’ was voor hem een marteling in ‘groen en bruin’. Hij heeft zijn beste kostuum netjes in de kast gehangen en is rustig thuis gebleven, helemaal alleen.

[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]