Ezel

Dat Kobe van vele markten thuis is moet nu voor iedereen wel duidelijk zijn. Eén kant van zijn rijkgevuld bestaan heb ik echter nog niet belicht. Het is namelijk zo dat onze vriend, sociaal geëngageerd zoals hij is, ook deel uit maakt van vele verenigingen. Sport-, cultuur- en vele andere verenigingen kunnen rekenen op zijn medewerking. 

Zo is hij ook al vele jaren lid van de lokale harmonie. Het is niet door zijn muzikale virtuositeit, of het gebrek daaraan, dat hij opvalt maar wel door zijn onverdroten inzet om organisaties die geld in het laadje moeten brengen tot een goed einde te brengen. 

Dit jaar werd gedacht aan een eindejaarsconcert, daarna een feestelijk diner en voorafgaandelijk een grootse tombola om alles te bekostigen. Kobe werd meteen aangesteld als verantwoordelijke voor de fundraising en zou, samen met een paar medewerkers een diepgaande brainstorming houden om verschillende mogelijkheden te onderzoeken. 

Maar onze vriend vond dat hij een schitterend idee had en stelde aan de groep voor om een loterij te houden met slechts één prijs, een ezel. Een ezel die hij gemakkelijk van een vriend landbouwer kon krijgen want die boer in kwestie wou al lang van zijn koppige viervoeter af. Het zou niet alleen gemakkelijk zijn om te organiseren, het zou vooral een goedkope en zeer aantrekkelijke prijs zijn waar menige dorpsgenoot wel in geïnteresseerd zou zijn. Er werd meteen overgegaan tot het bepalen van een prijs per lotje en een datum vastgelegd voor de start van de verkoop van de loten. Ondersteund door een schitterende  publiciteitscampagne trok een enthousiaste ploeg verkopers door de straten van het plattelandsdorp en ver daarbuiten. Het werd een succes over de hele lijn en in een mum van tijd waren alle lotjes de deur uit. 

Helaas, een week voor de grote trekking liet het arme dier de geest. Niemand wist wat er schortte. Was het dier ongezond, kreeg hij een onverwachte hartstilstand, had hij last van poliepen of had het teveel naar ‘de kampioenen of familie’ gekeken, niemand die het kon zeggen. Een bevriende veearts kon alleen maar de dood vaststellen.

Dit was natuurlijk een harde noot om te kraken voor Kobe en zijn vrienden. Hoe zouden ze dit kunnen opvangen. Een nieuwe ezel zoeken was onbegonnen werk en een exemplaar kopen zou teveel van de winst wegnemen. Iedereen zijn geld teruggeven was misschien het eerlijkste, maar dan werden ook alle andere activiteiten bijna onmogelijk want financieel niet haalbaar. 

Toch drongen enkele medewerkers en verschillende leden van het dagelijks bestuur aan op een eerlijke oplossing. Maar Kobe had een beter idee. 

‘Laat het maar aan mij over’ zei hij. ‘Alles kan verlopen zoals gepland en wij gaan geen Euro minder verdienen’ voegde hij eraan toe. 

Zijn verbaasde vrienden keken hem een beetje meewarig aan en vroegen zich af hoe hij dat zou flikken. ‘Wel’ zei Kobe. ‘We vertellen aan niemand dat onze ezel dood is en we laten de trekking gewoon doorgaan’. ‘Jamaar’ protesteerde de rest van de vergadering. ‘Dat kun je toch niet maken. Dat is de mensen bedriegen. En wat ga je zeggen tegen de winnaar’ opperden ze nog. Waarop Kobe op zijn eigen rustige manier antwoordde ‘Voor de deelnemers die niet winnen verandert er niks en de winnaar krijgt zijn geld van het winnende lot terug’.

[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]