Julie Delwick: een leven vol actie

Bijzondere beroepen

Deze maand ging ik op bezoek bij Julie Delwick, een dame met een curriculum om stil van te worden. 

Na haar jeugdjaren in Jodoigne trok zij naar de militaire school in Brussel en studeerde er in 1999 af als jonge onder-luitenant bij de medische dienst. Gedurende 4 jaar volgde zij ook een bijkomende cursus ziekenhuisbeheer. 

Dat alles bracht haar naar het Duitse Spich waar Julie als jonge officier verantwoordelijk was voor de medische steun aan de Belgische troepen.

In 2000 trok zij als 24-jarige naar Kosovo voor de medische steun aan onze troepen die daar gelegerd waren. Later, in 2014, ging zij naar Afghanistan en was gedurende 6 maanden verantwoordelijk voor de planificatie van de logistieke medische steun aan onze militairen. Dat houdt in dat zij moest zorgen voor de nodige artsen, verpleegkundigen, ambulanciers, medisch materiaal en voertuigen. Tijdens de acties worden onze militairen medisch ondersteund volgens de regels van de Nato. Dat betekent dat iedere militair recht heeft op medische steun zoals in België : Mug binnen 10 minuten, 1ste interventie op het terrein, overbrenging naar een veldhospitaal en eventuele medische evacuatie naar België. Een hele klus.

In 2020 trok Julie naar Niger waar zij instond voor de coördinatie tussen de medische evacuatiemiddelen en het militair veldhospitaal. 

Dit is slechts een greep uit tal van activiteiten die Julie volbracht tijdens haar carrière waarin ze het ondertussen tot Majoor schopte. ‘De kunst om dit alles tot een goed einde te brengen bestaat erin om voorbereid te zijn op ieder worst-case scenario. Grondig voorbereid zijn op alle mogelijke eventualiteiten  en beschikken over de juiste lijst van contactpersonen. Een van de grote uitdagingen is het niet bestaan van een uurrooster maar 24 op 24, 7 op 7 beschikbaar zijn gedurende de hele periode van de missie’ vertelde Julie nog. 

In België heerst er een politiek die er in bestaat om om de 4 jaar van job te veranderen. Voor haar betekent dit dat zij altijd een leidinggevende taak moet vervullen. Momenteel is Julie directeur van het competentiecentrum van de medische component. Daar is ze verantwoordelijk voor de vorming van de first-responders, zeg maar van de mensen die als eerste klaar moeten staan voor een interventie. 

Maar ook lokaal bleef zij niet bij de pakken zitten. Zo herinnert zij zich nog heel fel haar betrokkenheid na de aanslag in Metrostation Maelbeek en Zaventem waar zij in het Militair Hospitaal in Brussel de contactdame was tussen de diensten van het Rode Kruis en het identificatieteam en waar zij gedurende 2 dagen de eerste oproepen opving van mensen die op zoek waren naar hun nabestaanden.

Daarna zorgde Julie voor een huzarenstukje tijdens de Covid-vaccinatie periode. In Wallonië verliep de eerste periode niet zo vlot en liepen ze een serieuze achterstand op op de Vlaamse centra. Maar toen Julie en haar collega’s de verdeling gingen plannen werd de achterstand gauw ingelopen. Ze is er nog steeds zeer trots op.   

Julie en haar echtgenoot, eveneens een militair maar sinds 1 jaar gepensioneerd, kwamen in 2006 naar Hoeilaart wonen zoals zovele anderen omdat het hier zo mooi is, omdat zij de Hoeilanders leuke, open mensen vinden en omdat Brussel zo nabij is. Dat alles maakte het hun gemakkelijk om samen met hun zoon zich op voorbeeldige wijze te integreren in onze gemeenschap.  

5 jaar geleden aanvaardde zij het voorzitterschap van de lokale VLD. Dat vindt ze bijzonder leuk omdat het haar toelaat kort bij de mensen te staan. Daarom heeft ze ook geen interesse in de nationale politiek waar de band met de mensen minder gemoedelijk is. 

Maar niet alleen de VLD kon haar bekoren. Zij is ook bestuurslid bij het Willemsfonds vanwege haar interesse in de cultuur. De toneelgroep ‘de Jonge Druivelaar’ kan ook op haar diensten rekenen maar dan niet meteen op de planken. Tenslotte maakt Julie ook deel uit van de Nerosprieten die vooral actief waren bij de viering van het jubileum van Marc Sleen en bij het organiseren van de Nerowandeling. 

Spijtig dat mijn tijd er weer opzat want Julie bleek een zeer boeiende vertelster te zijn en voor mij een zeer leuke kennismaking met 2 vriendelijke, zeer actieve mensen die we gerust als een verrijking voor onze gemeenschap kunnen bestempelen.

[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]