Kobe moet zowat 12 jaar oud zijn geweest toen, op een mooie zomerdag, de juf van zijn klas nogal kortgerokt naar school kwam. Onze vriend zat zoals steeds op de eerste rij want hij was de kleinste van de groep. Alles verliep goed en alle leerlingen hingen aan de lippen van hun leuk uitziende leerkracht.
Tot op het moment dat de juf, die heel ijverig op het bord aan het schrijven was haar krijtje liet vallen. Met een flukse beweging raapte zij het vlug op maar Kobe kon een korte maar hevige lach niet onderdrukken. De juf keerde zich snel naar hem en vroeg waarom er zo te lachen viel. Kobe, een beetje gegeneerd, zei ‘ik heb een stukje van uw kousenband gezien’. De juf werd kwaad en stuurde onze kleine man meteen buiten op de gang. ‘En deze voormiddag kom je er niet meer in’ riep ze hem nog na.
’s Namiddags kregen de jongens een moeilijke les meetriekstelsel. Het ging over liters en centiliters en decaliters en nog veel van zulke dingen. Onze pientere vriend had weer plaats genomen op de eerste rij en luisterde heel oplettend naar de toch wel moeilijke uitleg van de meesteres. Om een en ander duidelijk te maken aan de 12-jarigen besloot de juf om met echte maatbekers te werken. Die bevonden zich bovenaan op de rand van het bord en voor de lerares was het moeilijk, maar niet onmogelijk, om er bij te komen. Ze stak haar hand helemaal naar boven, ging op haar tippen staan en rekte zich helemaal uit. Op dat moment schoot Kobe weer in de lach. Meteen draaide de juf zich om en vroeg wat er nu weer te lachen viel. ‘Ik heb een stukje van jouw broekje gezien’ antwoordde onze kameraad. ‘Buiten’ riep de strenge juf ‘en je komt er deze week niet meer in, je krijgt een paar dagen strafvakantie’ zei ze nog.
Na een paar dagen was het voorval vergeten en op maandag nam Kobe weer plaats in zijn houten schoolbank.
‘Vandaag aardrijkskunde’ zei de lerares die voor de gelegenheid en wegens het aanhoudende warme weer een wel heel erg kort rokje had aangetrokken. Tijdens haar betoog dacht ze dat het een goed idee zou zijn om de kinderen wegwijs te maken in onze wereldlijke omgeving aan de hand van een grote wereldbol. Die bevond zich echter bovenop de kast achteraan in de klas. Om erbij te komen diende de jonge pedagoge een laddertje te gebruiken. Gezien haar vestimentaire toestand was het misschien toch beter om de jongens niet naar achteren te laten kijken en ze kregen dan ook een kleine schrijfopdracht om hun aandacht van de welgevormde benen van de juf af te leiden.
Terwijl iedereen naarstig met hun neus op een blad papier zat te schrijven nam de juf resoluut het kleine trapje, ging er vliegensvlug bovenop staan en reikte met haar beide handen naar de wereldatlas. Helaas, op dat moment schoof haar voet eventjes onderuit en met heel haar hebben en houwen viel ze op de grond. Kobe was er natuurlijk als de kippen bij om een kijkje te gaan nemen, keek even naar het slachtoffer, ging naar zijn bank, nam zijn boekentas en zei tegen zijn vriendjes ‘kom jongens, nu is het grote vakantie’.
[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]
