Bijzondere beroepen
Jan Vanderstraeten is een naam die luidt als een klok in Hoeilaart. In 1961 kwam de familie, met broers Wim en Chris, zich vestigen in de Acacialaan in Hoeilaart. In die periode was vader Vanderstraeten, een Limburger in hart en nieren, een wereldberoemde BV. Hij maakte televisie voor de toenmalige BRT en van het immens populaire programma ‘Echo’ was hij de geestelijke vader. Scenes zoals de ‘straatwerkers van Aarschot en de Fanfare van Hoeilaart’ zijn hoogtepunten in de analen van de huidige VRT.
Niets liet vermoeden dat Jan jr., echtgenoot van Mimi Dekock en fiere vader van Wouter, Kim en Sam, in de voetsporen van zijn vader zou treden, want aanvankelijk zocht de nog jonge Jan zijn weg in de wereld van de publiciteit. Hij begon zijn carrière in 1972 en zou in 1977, nadat hij zowat alle niveaus van de publiciteit had doorzwommen, zijn eigen publiciteitsbureau oprichten. Vooral het ontwerpen van logos werd zijn grote specialiteit.
Maar op een mooie dag kwam Wim Robberechts, toen een naam als een klok in televisieland, aankloppen en dat werd een fameuze carrièreswitch voor Jan. In het nieuwe productiehuis Videohouse ging Jan aan de slag met het maken van bedrijfsfilms. Als pure autodidact doorliep hij weer alle lagen van het bedrijf tot in 1988 Eric Dillens hem vroeg om het openingsgala van de VTM te produceren. Toen hij de opdracht kreeg voor het openingsgala van VTM zei hij onmiddellijk ‘ja’. Maar Jan had geen ervaring met televisie maken. Daarom trok hij naar Groot Brittannië op zoek naar een producer mét ervaring in dit soort shows. Hij liep de geknipte man tegen het lijf en samen met deze ervaren producer produceerde hij het openingsgala. Na 3 maanden én 20 kg lichter werd het Openingsgala uitgezonden in februari 1989 en startte zijn nieuwe televisie-carrière. Het werd de periode van ‘Tien om te zien’, ‘De Soundmixshow’, ‘De Gouden Schoen’, ‘Het mooiste moment’, het consumentenprogramma ‘Raar maar waar’ en zovele andere.
10 fantastische jaren bij VTM tot op een dag, het was in 2000, Jan Van Rompaey belde met het voorstel om eindredacteur te worden van zijn programma ‘Ombudsjan’. Onze vriend Jan zei nooit nee en zo belande hij weer bij de toenmalige VRT. Hij zou er gedurende drie jaar consumentenprogramma’s als eindredacteur maken tot hij in 2003, niemand weet tot op heden waarom, hij overgeplaatst werd van Eén naar Canvas. Daar kwam hij terecht in een voor hem zeer bizarre wereld. Komende uit de wereld van het ‘entertainment’ werd hij gedropt tussen wetenschappelijke redacteurs en andere nerds die in de ‘dienst wetenschappen’ werkten en programma’s maakten voor een wel zeer beperkt publiek.
Maar de creatieve geest van Jan werd op een mooie dag geprikkeld bij het kijken naar een documentaire op de Duitse zender ARD. In dat programma werden zwaarlijvige mensen getraind om de marathon van New York te lopen. Maar Jan zag meer in dat project en stelde voor om ook een dergelijke training te organiseren waarover zij een documentaire zouden maken die een totaalbeeld zou geven van wat de kandidaten beleefden. Ondanks vele tegenkantingen van de toenmalige VRT-top en vele anderen slaagde Jan erin iedereen te overtuigen om een oproep te doen in Vlaanderen. Hij kreeg de toelating om een trailer te maken maar hij moest minimaal 500 kandidaten hebben om het project te starten. Het werden er 7000. Na een doorgedreven selectie werden 5 kandidaten weerhouden en werd Koen Filet als BV aan de selectie toegevoegd. De serie werd een gigantisch succes omdat zij niet alleen alles wetenschappelijk onderbouwden maar ook de emoties van de atleten mooi in beeld brachten. De film werd dan ook driemaal uitgezonden en meteen werd deze serie ook de referentie voor de latere documentaires die de dienst Wetenschappen zou produceren.
Nog onwaarschijnlijker is het verhaal van het nationale dames Bobsleeteam dat dankzij Jan en zijn team werd klaargestoomd voor de Olympische winterspelen in Vancouver 2010. Van research in Duitsland naar een Roemeense werkloze trainer tot het benoemen van een sportdirecteur van het zwaarlijvige team dat de marathon liep. Alles werd door Jan en zijn ploeg bekokstoofd. Ook hiervan werden zes prachtige docu’s gemaakt die driemaal werden uitgezonden. Een zeldzame 18/20 kwotering kregen zij in de ‘Standaard’ waarop Jan nog steeds bijzonder trots is.
Voor zijn werk is er aan erkenning geen gebrek want op zijn souvenirkast prijken twee ‘gouden ogen’ die hem spontaan werden aangeboden door niemand minder dan Luc Appermont en Karl Symons. Maar ook andere, talrijke prijzen werden zijn deel.
Ondanks zijn Limburgse roots is Jan een echte ‘doender’ geworden en een onschatbare aanwinst gebleken voor het Hoeilaartse gemeenschapsleven.
[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]
