Het wassende water

Leven en liefde in tijden van Corona VI

Steeds meer worden vele Covid maatregelen opgeheven. In Den Dumberg is de cafetaria regelmatig open al mogen bewoners van de serviceflats en hun bezoekers niet samen met anderen aan tafel zitten. Voorzichtigheid eerst. De bubbels worden gerespecteerd. Een picnic wordt voor de bewoners van de assistentiewoningen georganiseerd. De ideale gelegenheid om samen tijd door te brengen en met nieuwe bewoners kennis te maken. Omwille van het  regenweer moet de picnic binnen doorgaan. Maar niet getreurd. Iedereen die er was keerde tevreden naar de flat terug. In het gebouw voel je geleidelijk aan de sfeer veranderen. Covid begint op een kwade droom te lijken waaraan enkel nog de maskers, de handgel, en het aanwezigheidsregister dat je als bezoeker dient te tekenen, denken doen.  ‘Laat de delta variant wegblijven zodat de bewoners niet opnieuw in eenzaamheid ondergedompeld moeten worden’, dát is de hoop van velen. De regering kondigt enkele verdere versoepelingen aan, het land maakt zich klaar voor een meer ontspannen zomer, enkel het weer moet nog meewillen. 

Dagen gekleurd door grijze luchten en veel regenval doen ons stiekem terug verlangen naar de droge warme zomers van de vorige jaren. Ondanks code geel en rood die avond in het weerbericht, waren we niet niet echt voorbereid op wat sommige van onze landgenoten en burgers uit onze buurlanden te wachten stond. De aangekondigde regen kwam in bakken neer. Plots REES het WATER snel, heel snel, OVERWACHT? De ‘bijna’ wanhoop om de koude, natte zomerdagen verdween in het niets bij het zien van de schokkende beelden die ons tot getuigen maakten van de dodelijke kracht van het water. Deze keer ZORGDE het WATER NIET voor het LEVEN maar ONTNAM aan velen het LEVEN. 

Mensen wachtten op het dak op redding. Een man hield zich vier uur lang aan een tak vast om niet met het kolkende water te worden meegesleurd terwijl zijn zoon, aan de overkant van het water, de hulpdiensten trachtte te bereiken. Een vader met kinderen doet via Facebook, een wanhopige oproep tot hulp. Verwoesting alom. De berichtgeving doet eerder denken aan situaties uit India, Pakistan, Bangladesh. Maar hier in ons Belgenland in dat minuscuul stukje wereld STRATEN zien veranderen in kolkende rivieren die water bomen, auto’s en stukken van muren en bruggen meesleuren die op hun beurt dan weer als projectielen inbeuken op alles waar het water voorbij stroomt??? Het is unheimlich…griezelig…overweldigend…ONVATBAAR. Bruggen verdwijnen onder het waterniveau, mensen raken volledig geïsoleerd met rond hen enkel het gevaarlijk wassende water dat met zich de herinneringen van anderen meesleurt. Huizen klappen als kaartenhuisjes  in elkaar… Gasleidingen en elektriciteitsleidingen zijn onderbroken. Drinkwater is niet langer beschikbaar. Mensen zien in een oogwenk hun hele hebben en houden verwoest, zoeken naar verdwenen familieleden, proberen hun dieren op het droge hebben en wij…? Wij zitten met z’n allen aan beeldbuis of tablet vastgekluisterd, UUR na UUR kijkend naar deze ELLENDE. Vol EMPATHIE voor hen die het overkomt, vol ONMACHT ook, maar HEIMELIJK misschien toch OPGELUCHT dat WIJ HET DROOG HIELDEN. In al deze ellende ontwaakt de SOLIDARITEIT tussen de getroffenen onderling én ook tussen de verschillende getroffen provincies en de rest van het land. Mij valt op hoeveel JONGE MENSEN in de getroffen gebieden hun hulp aanbieden en hard werken. Plots moet ik denken aan zeurende commentaren en hoog opgestoken vingers die ik de voorbije weken en maanden op Facebook zag voorbij flitsen over hangjongeren, onverantwoordelijke jeugdige feestvierders enz…. Het is niet alleen hoog tijd dat de maatschappij met andere ogen naar de senioren kijkt, maar ook dat wij, senioren, onze beeldvorming omtrent de jongere generaties bijstellen.

De waterellende verdringt het corona nieuws en in de vele nieuwsberichten wordt gezocht naar de mogelijke OORZAKEN van deze ZONDVLOED. Ligt de oorzaak in de klimaatopwarming die ervoor zorgt dat de gemiddelde temperatuur stijgt zodat de warmere lucht steeds meer water kan vasthouden en er op die manier grotere neerslagpieken komen? Zijn het de vele huizen die te dicht bij het water zijn gebouwd? Of is er toch te veel verharding zodat het regenwater niet in de bodem kan insijpelen maar als een stroom over de vele verharde wegen een weg zoekt. Uiteraard zal dit allemaal een rol spelen. Maar als er in 48 uur evenveel water valt als anders in een maand…is daar dan wel een kruid tegen gewassen? SOMS MOETEN WE gewoon de KRACHT van de NATUUR ERKENNEN en toegeven dat ons niets anders rest dan op het ergste voorbereid te zijn zodat mensen zo snel mogelijk geholpen kunnen worden. 

WIL DIT DAN ZEGGEN DAT WE DAN MAAR NIETS MOETEN ONDERNEMEN? Neen.

Te weinig regenwater, te veel regenwater, het ene is niet goed is en het andere is zeker niet beter. GOED WATERBEHEER IS ALTIJD NODIG en MOET IN OVERLEG GEBEUREN. Het lijkt vijf voor twaalf te zijn, dat wordt ons toch verteld. Uitzonderlijke neerslagpieken zullen steeds meer voorkomen, net zoals extreem hoge temperaturen; denk maar aan de +50° C die in Canada en de VS opgetekend werden. Willens nillens zullen dingen dus anders aangepakt moeten worden. Het begint in onze huizen en voor hen die het geluk hebben een tuin te bezitten, in onze tuinen.  Maar ook in onze instellingen en bedrijven. Wij als burger dragen verantwoordelijkheid maar ook onze politiekers, plaatselijk, gewestelijk en federaal, dragen verantwoordelijkheden. Het ontwikkelen van woongebieden, KMO- en industriegebieden met het daarmee gepaard gaande wegennet, moet gebeuren met de grootste aandacht niet alleen voor mobiliteit maar ook voor waterbeheer en biodiversiteit. Deze laatsten moeten integraal deel uitmaken van wat ‘economische overwegingen’ genoemd wordt. We kunnen ook niet klein blijven denken. Niet alleen de houding van de burger maar ook wat de industrie doet, wat de Vlaamse Milieu Maatschappij doet, wat Aquafin beslist, wat onze provincies en gemeenten beslissen … het heeft allemaal invloed. Dit niet alleen op het waterbeheer en de bescherming van de biodiversiteit in de eigen gemeente maar ook op deze van de ons omliggende gemeenten. Wat in Halle en Alsemberg omtrent waterbeheer beslist wordt, doet bij hevige regenval straten en huizen in Huizingen onderlopen. Een uit het leven gegrepen voorbeeld dat niet zomaar onder het tapijt geveegd kan worden, al lijken instellingen dit wel te doen. IEDER VOOR ZICH IS CONTRAPRODUCTIEF. Zoals generaties willens nillens met elkaar verbonden zijn zo blijven we over de grenzen van gemeenten,  provincies en gewesten heen met elkaar verbonden en beïnvloeden we meer dan ooit, elkaars levenskwaliteit. Tegen een natuurramp kunnen we niets, maar samen kunnen we wel dingen remediëren en SAMEN kunnen we helpen ELKAAR beter te BESCHERMEN. 

[Een bijdrage van Mieke (Marie-Jeanne) Maerten — 21 juli 2021]

Net vandaag 22 juli verneem ik dat Vlaams minister Zuhal Demir op 16 juli de nodige budgetten heeft toegewezen voor het eerste uitvoeringsdossier van het landinrichtingsplan IJsevallei. Hierbij gaat het om waterbuffering. Lees meer hierover.