Beste lezer,
Mijn verhaaltjes zijn vaak gebaseerd op ware feiten maar worden in mijn fantasie meestal heel fel aangedikt en kunnen zodoende niet meer als waarheid worden beschouwd.
Het was dagelijkse kost. Iedere dag om 10 u. stipt kon er in de cafetaria al een verse tas soep genuttigd worden. Kwestie van een vervelend vroege honger halt toe te roepen. Voor een aantal werknemers behoorde het tot een dagelijks ritueel. Om 10 u. stipt begaven ze zich naar de gelagzaal en bestelden hun verse soep met een paar hompen vers brood. Na een gezellige babbel met de collega’s en een voldaan gevoel in de maag begaven ze zich een half uurtje later naar hun werkplek om reikhalzend uit te kijken naar de volgende middagpauze.
Helaas, op een mooie zomerdag werd, boven de hoofden van de ijverige ambtenaren besloten om de diensten uit te breiden met een verhuis naar een ander gebouw tot gevolg.
De verhuis verliep haast vlekkeloos, maar een belangrijk element werd over het hoofd gezien. De dagelijkse soep kwam op de helling te staan want in het nieuwe gebouw was geen keuken voorzien. Een koffiebar was er wel, maar daar kon men echt geen verse groenten verwerken tot een vitaminerijke soep. Broodjes, gebak en warme- en frisdranken waren wel ter beschikking kwestie van de steeds weerkerende, vervelende vroege honger een halt toe te roepen… Wie zijn middagmaal in het bedrijfsrestaurant wou nuttigen kon met de middag-navette naar het hoofdgebouw en terug. De dienst van de chauffeurs zorgde 4 maal per dag voor een vlekkeloze verbinding tussen de verschillende gebouwen.
Voor onze soep-eters braken barre tijden aan. Iedere dag rond 10 u. stak die vervelende vroege honger weer de kop op, maar helaas, hun geliefkoosd gerecht was niet beschikbaar.
Gelukkig begonnen stilaan de geesten te rijpen. Misschien kon de chauffeur van de navette een ketel soep meebrengen en zou het knagende probleem meteen opgelost zijn. Een beleefde doch dwingende brief vanwege het syndicaat zorgde ervoor dat de bevoegde instanties het licht zagen. De chauffeur-dienst werd gevraagd om dagelijks de nodige liters soep mee te nemen naar het nieuwe gebouw en voor de bedeling zouden de aanwezige obers in de cafetaria wel instaan. Het bleek een gouden zet. Onze soep eters kregen opnieuw een mooie blos op de wangen na een paar weken van ontbering en een tijdje ging alles goed.
Tot op de dag dat een niet zo handige chauffeur een hele ketel erwtensoep omver kieperde in een spiksplinternieuwe navette-auto. Vanuit de vervoerdienst kwam er meteen luid protest omdat, bij nader inzien en na een grondige lezing van hun takenpakket, de chauffeurs niet kon gevraagd worden om in te staan voor de soepbedeling en dat niet alleen om praktische redenen maar ook vanwege de hygiëne. Daar had de bevoegde directeur niet van terug en aan een of ander sub-comité werd gevraagd om zich over deze heikele kwestie te buigen en zo snel mogelijk met een oplossing te komen. ‘Snel’ is echter een zeer rekbaar begrip in deze instellingen en na verschillende bijeenkomsten van het soep-comité was het lang wachten op een overeenkomst.
Ondertussen werd het wegbrengen van de soep door de chauffeurs opgeschort.
Onze vrienden soep eters stonden weer even ver.
Tot een van hen een grandioos idee had. ‘Als de soep niet naar ons komt, zullen wij naar de soep gaan’ zegde hij met luider stem. ‘Het soep eten was een verworven recht voor iedereen’ bedacht hij nog en vanaf die dag namen de 4 kameraden soep eters iedere morgen de navette van 9.15 u. naar het hoofdgebouw alwaar ze in de cafetaria geduldig wachtten op de soepbediening van 10 u. om nadien met de pendelbus van 10.45 u. terug naar het nieuwe gebouw te vertrekken. Daar weer aangekomen konden zij met nieuwe energie aan de slag tot het busje van 12.15 u. langs kwam voor het middagmaal in het hoofdgebouw.
De navette van 9.15 u. en terug om 10.45 u. werd dan ook omgedoopt tot de ‘soepexpress’ en werd gedurende vele jaren beschouwd als een van de meest efficiënte beslissingen van het verantwoordelijke directoraat.
[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]
