De baas van Kobe hield er al jaren een vriendinnetje op na. Niet altijd dezelfde, maar toch. Hij was een grote, knappe man met een voorliefde voor Françaises en liefst nog jonge ook. Iedere middag verdween hij stiekem uit zijn bureau om na de middagpauze met een glanzende glimlach weer te verschijnen. Middagpauzes konden wel eens uitlopen. Voor de baas, een stoere Duitser, was dat geen probleem. Maar o wee als een van zijn onderdanen het in zijn hoofd haalde om er een lange lunch van te maken. Die werd bij zijn terugkomst meteen op het matje geroepen door de assistent-chef en kreeg daarna een flinke uitbrander van de blinkende baas. Menig jonge ambtenaar die op deze manier werd behandeld ondervond dit als een onrecht maar durfden toch niet tegen al dat Duits geweld in te gaan. Hij was tenslotte de baas en kon zich een en ander permitteren. De arrogante kerel had trouwens altijd een uitleg klaar wanneer hij laat in de namiddag op kantoor verscheen. Vergaderingen die waren uitgelopen, een onderhoud met de directie en een enkele keer een restaurantbezoek met een collega uit het buitenland. De volgzame leden van zijn dienst wisten wel beter…
Tussen pot en pint besloten fervente voetbalfanaat Kobe en enkele vrienden-medewerkers om deel te nemen aan een zaalvoetbal competitie die door collega’s georganiseerd werd in enkele Brusselse sportzalen. Wedstrijdjes van een uur met douche achteraf en helaas ook een pintje en soms een hapje. Het kon wel eens uitlopen. Daar de baas zelden of nooit tijdig op kantoor was kon Kobe meestal ontsnappen aan zijn opmerkingen want de assistent-chef was ondertussen een van zijn betere vrienden geworden en ter compensatie voor een aantal kleine dienstjes was die bereid om een oogje dicht te knijpen. Voor wat, hoort wat.
Helaas, op een regenachtige middag arriveerde Kobe en zijn voetbalvrienden na een belangrijke match rijkelijk laat in de ondergrondse garage waar hij, tot zijn grote verbazing, de baas uitgebreid afscheid zag nemen van weeral een Franse freule. En net op het moment dat onze vriend naast het drukdoende koppel passeerde besloot de grote Germaan om af te ronden. Hij draaide zich om en zijn verbaasde blik kruiste die van onze Maradonna in spe.
10 minuten later werd Kobe gevraagd om zich te melden bij de grote leider. Nog vol adrenaline maar met een vrijgemaakt hoofd meldde hij zich in de glazen kooi van de Duitse hartenbreker. Die was helemaal niet op de hoogte van de voetbal activiteiten van kleine Kobe en dat was maar best ook. Meteen vroeg hij hem om uitleg te geven over het laattijdig hernemen van zijn werkzaamheden.
Soms krijgt een mens op het juiste moment de juiste inval en dat overkwam onze noeste dribbelaar. Hij keek de baas recht in de ogen en zei met een guitige glimlach doch op zeer ernstige toon ‘les affaires de l’amour ne s’expliquent pas’ (‘alles wat de liefde betreft behoeft geen uitleg’) en weg was hij.
Hij heeft de voetbalcompetitie, met weinig succes weliswaar, in volle vrijheid verder uitgespeeld zonder verdere opmerkingen van zijn hiërarchische overste.
[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]
