Dinsdag, 14 augustus, 8u.30 ’s morgens.
Nog niet helemaal wakker hoor ik schapengeblaat. Wat een rare droom, denk ik halfwakker.
De deurbel gaat. Drie politieagenten aan de voordeur vragen mij of de twee schapen op de oprit van mij zijn.
Niet dus, trouwens in deze wijk van Solheide zijn er geen weiden, gewoon een rustige woonbuurt.
Er wordt heen en weer gebeld. De schapen trekken de tuin in en lopen angstig rond.
Na ruim een half uur krijgt de politie iemand aan de lijn die hierover meer weet. De schapen zijn uitgebroken in Overijse en zijn het pad opgegaan. Even een wandelingetje naar Hoeilaart doen.
Blijkt dat de eigenaar aan zee is dus komt een buur van hem, te voet (!) met een schaal korrels in de hand om de schapen te lokken, ze ophalen.
De schapen zijn niet onder de indruk en blijven gewoon staan (zegt men niet dat ezels koppig zijn?).
Ik geef dan maar koorden om aan de nekband te bevestigen waarop de beestjes met wat heen- en -weergetrek verdwijnen.
Als herinnering ligt de oprit bezaaid met schapenkeutels en heb ik een paar leuke foto’s.
Hoeilaart, er gebeurt altijd iets.
(Een bijdrage van Frederic Galand)
