Met Sinterklaas op schoot

In deze donkere tijden herinnert Kobe zich nog levendig die koude winteravond toen hij door zijn peter uitgenodigd werd om een kijkje te komen nemen in de boekjes met afbeeldingen van speelgoed die de Sint binnen een paar weken eventueel zou kunnen brengen. 

Samen met zijn grotere broer trok hij naar het ver afgelegen huis waar zijn peter bij zijn ouders woonde. De mama van de peter ontving hen hartelijk en meteen werd de reclamefolder van ‘Unigro’,  die een uitgebreid gamma van speelgoed bevatte,  bovengehaald.

In haar zwarte schort en donkergrijze haren zag ze er niet al te vrolijk uit, maar Kobe kroop vol verwachting op haar te korte schoot. Krampachtig knelde hij zich vast aan haar arm die ze rond hem had gelegd en met spanning keek Kobe naar de plaatjes met speelgoed van allerlei soorten, grootte en kleuren. Eigenlijk een stoet van vooral voor onze vriend onbereikbaar speelgoed.

De tante liet zich echter niet onbetuigd als het ging om de keuze van wat Sinterklaas hem brengen kon. 

Op blz. 24 dook plots een konijn op dat druk bezig was met het spelen op een drumstel. Meteen beschreef de oude vrouw het paarse kleinvee dat zich blijkbaar goed amuseerde met slaan op zijn grote trom. Zij vond het vooral een mooi en treffelijk stuk speelgoed. Maar Kobe was niet overtuigd ondanks het aandringen van de dame in het zwart.

Op blz. 29 zag Kobe een mooie lederen voetbal en dat beviel de kleine jongen op de korte schoot ten zeerste. Hij zag zich al klaarmaken voor een wedstrijd met zijn vriendjes met zijn echte lederen voetbal. Dat zou het worden dacht onze voetbal-ster in spe en meteen wou hij van die ongemakkelijke zitplaats weg.

Maar tante was niet overtuigd. Zij bladerde terug naar blz. 24 en beschreef andermaal de schoonheid van het leuke, drummende konijn. Zij omknelde Kobe nog feller met haar arm en liet hem verstaan dat het muzikale diertje een bijzonder Sinterklaas geschenk zou zijn.

Nog een keer bladerde Kobe door naar blz. 29 en keek verlangend naar het ronde ding dat er zo uitnodigend bijlag tussen al het andere, kleurrijke speelgoed. Hij zou in zijn brief aan Sinterklaas duidelijk maken dat hij vooral verlangde naar de lederen bal. Vanwege de tante kreeg hij alleen maar een veelzeggende, indringende blik. Toch gaf ze niet veel commentaar meer en werd het drummende konijn afgevoerd.

Donderdagavond 6 december trok Kobe samen met zijn broer terug naar zijn peter en aanverwanten en met een popelend hart ondernamen zij de toch wel lange tocht. Onderweg hadden zij het vooral over voetballen in het boske en op het voetbalveld in het park met de nieuwe donkerbruine, echte voetbal.

De tante stond hen zowaar in de aangebouwde serre op te wachten en zag er onheilspellend blijgezind uit. Onze jonge vriend had echter geen oog voor de immer in het zwart geklede vrouw en keek nieuwsgierig rond in de mooie voorplaats op zoek naar de geschenken van de Sint.

En jawel hoor, op de grote tafel stond een doos snoep met chocolade en speculoos en daarnaast een niet zo grote glimmende doos. Kobe zijn wereld stortte in toen de gastvrouw de doos opende en ‘nijntje’, drummend op zijn drumstel, tevoorschijn kwam. Tante zag zijn verdriet maar negeerde zijn opwellende tranen en draaide nogmaals aan het sleuteltje wat meteen een heftige drumsolo opleverde.   

De Sint en ‘Unigro’ hadden er anders over beslist en Kobe zou maar  beter enige blijdschap en dankbaarheid tonen want anders zou de goede Sint misschien nooit meer langs komen. Dagen later mocht de voorganger van Ringo Star van de toen nog onbestaande Beatles nog eens een concertje geven en daarna ging hij onherroepelijk in de glimmende doos waarin hij de rest van zijn dagen verdween.

[Een bijdrage van Stefaan De Rudder}