Op 26 november zou in het WZC Hof ten Doenberghe een herdenkingsavond plaatsvinden voor de bewoners die het voorbije jaar gestorven waren. Het norovirus stak echter een stok in de wielen en het herdenkingsmoment moest uitgesteld worden.
Op 17 december was het dan zo ver. Om 19u werden wij, familie van eenendertig overleden bewoners, en medebewoners die een moment stil wilden staan bij hen die hen dit jaar verlieten, in de cafetaria verwacht.
Buiten was het koud en nat. Auto’s zochten zo dicht mogelijk bij het gebouw, een parkeerplaatsje. Rond 18u45 begonnen bewoners en familieleden van overleden bewoners de cafetaria te bevolken. Ook al zinderde de kerstsfeer van het kerstdiner van die middag nog wat na, toch was het personeel er in korte tijd in geslaagd een serene sfeer van ingetogenheid en uitnodigende warmte te scheppen.
Vele medewerkers hadden zich trouwens die avond vrijgemaakt om aanwezig te kunnen zijn. Niet alleen om de gasten met een drankje te verwelkomen, maar ook om actief deel te nemen aan de avond waarop de herinnering aan hen die er niet meer waren, werd geëerd.
“Vandaag komen we samen om stil te staan bij een moment van reflectie, herinnering en verbondenheid.” (…) “Als bewoners, medewerkers en familie zijn we vandaag één in ons verdriet, maar ook in onze dankbaarheid voor alles wat onze dierbaren voor ons hebben betekend.(…)” “ Laten we in stilte en respect voor elkaar een moment nemen om hen te eren en hun levens te gedenken.” Zo klonken de openingswoorden van Katrien Vanderlinden (Directrice woonzorgsite Den Dumberg)
Muziek en teksten wisselden elkaar af. Enkele familieleden namen het woord en wat opviel was de dankbaarheid om de zorg en warmte die de overledene binnen deze vier muren kreeg. Toen de laatste woorden uitdoofden, gingen de ogen naar het grote scherm. Beelden van overleden bewoners wisselden elkaar af. De stilte werd enkel doorbroken door een ‘ah’ of een ‘ho’ als iemand een dierbare overledene herkende. Op de achtergrond de stem van Boudewijn De Groot die ‘Verdronken vlinder’ zong
Een mooi, emotievol moment. Een krachtig ogenblik ook waarin de herinnering aan de overledene de pijn om alle geliefden die voordien dit leven al hebben verlaten aanwakkert en even het hele zijn bezet.
Na het Kerstdiner en de ode aan onze dierbaren, volgde enkele dagen later een ontroerend kerstconcert dat warmte en verbinding bracht.
Het leven is als sneeuw
je kunt het niet bewaren
Troost is dat jij er was
uren dagen maanden
( een voorgelezen tekst)
Met rollators, rolstoel, wandelstok of helemaal zelfstandig komen de bewoners, al dan niet door medewerkers geholpen, de cafetaria binnen. Het is merkwaardig stil, alsof ze niet weten wat te verwachten.
De jonge, 16 jarige zangeres aan de piano begeleid door haar moeder, wordt voor het eerste lied ‘Oh come all ye faithful’ bijgestaan door haar oudere zus. Meteen is de toon gezet en zie je hier en daar al een schittering in de ogen.
Bij ‘I’m dreaming of a white Christmas’ krijgen enkele bewoners het moeilijk. Tranen rollen zachtjes over de wangen. Herinneringen aan betere tijden, toen ze nog niet alleen waren en het leven vol mogelijkheden leek?
Toen de piano de eerste akkoorden van ‘De herdertjes lagen bij nachte’ inzette, zong het publiek heel zachtjes mee. Een spontaan koor dat ook bij ‘Stille nacht, Heilige nacht’ opnieuw ontroerde. Het vrolijke ‘Mistletoe Kiss’ sloot dit concert van Vlaamse en Engelse kerstliederen af. Maar dat was buiten het publiek gerekend, dat om een bisnummer vroeg en ‘I’m dreaming of a white Christmas’ suggereerde. Het is duidelijk een lied dat diep in de herinneringen geankerd zit.
Het zingen deed veel deugd; dat was duidelijk te zien aan de gezichten van de aanwezigen. Een dame vraagt me om de zangeres en haar moeder te bedanken. Vandaag, 13 december, zou ze 53 jaar getrouwd zijn geweest. Haar man is er niet meer, maar dit concert bracht troost.
Kerstmis komt nu echt dichtbij. Als jullie dit lezen, is het echter alweer voorbij en staan we heel dicht bij het begin van het nieuwe jaar. “Voor 2025 wens ik jullie dan ook een goede gezondheid, geluk, voorspoed en vele mooie gedeelde momenten.”
[Een bijdrage van Mieke Maerten – 23 december 2024]
Werkelijk de moeite waard om even stil te staan. Hartelijk dank, Mieke.
Het was inderdaad een heel mooi moment, met een lach en een traan bij het zien van de foto’s van mijn overleden moeder.
Dank zij de goede liefdevolle zorgen, waarvoor oprechte dank, kende mama tijdens haar 9 maanden verblijf nog gelukkige dagen. Dank ook aan allen die dit moment van eerbetoon en troost mogelijk gemaakt hebben.
Fijn jaareinde en alvast een gelukkig, gezond en liefdevol 2025.
Mariline.