Golf

Kobe was zowat van alle markten thuis als het op sporten aankwam. Na een langdurige voetbalcarrière die, helaas, geen wereldvoetballer voortbracht is Kobe overgeschakeld naar allerhande andere sporten. Eerst intensief joggen, daarna tennissen, fietsen om uiteindelijk bij de golfsport terecht te komen.

Vrienden hadden hem verteld dat golfen een bijzonder leuke bezigheid was, altijd in de buitenlucht, lange wandelingen langs wel 18 holes en na oefening opscheppen aan de bar.

Kobe liet zich verleiden en nadat hij zich een prachtige uitrusting met bijpassende kledij had aangeschaft trok hij naar de dichtstbijzijnde golfclub. Wat Kobe niet wist was dat hij zich naar een zeer exclusieve vereniging begaf waar zich onder de golfers heel wat elitaire snobs bevonden. Maar Kobe had zich netjes ingeschreven, zijn gigantisch lidgeld met enige tegenzin betaald en dus werd hij volwaardig lid van deze eerste klasse club.

Uiteraard werd hij door de anciens nogal denigrerend bekeken en hij zag in hun blik dat hij niet echt welkom was. Toch was er eentje die zich over onze vriend wou ontfermen met in zijn achterhoofd het idee dat Kobe het toch niet al te lang zou volhouden tussen al deze zogenaamde toppers.

De man zou hem een beetje wegwijs maken op het terrein en hem de eerste knepen van deze wel zeer moeilijke sport aanleren. Onder hun tweetjes trokken ze naar de afslagzone en werd Kobe duidelijk gemaakt hoe je er moest aan beginnen. Eerst een klein plastic potje, de tee, in de grond duwen. Daar een mooi wit balletje opleggen en met een ietwat bizarre stok tegen het balletje kloppen zo ver mogelijk in de richting van een mooi gemaaid, rond grasperkje een heel eind verderop. 

Met bewonderende blikken keek Kobe naar de golfer met buikje, zag hoe hij met die stok vervaarlijk zwaaide en dan de bal keihard in de richting van de green sloeg. Voldaan keek de blijkbaar uitstekende golfer naar onze kameraad en maande hem aan om hetzelfde te doen. Een beetje onzeker nam onze vriend een balletje, legde het op de tee en maakte aanstalten om met een flinke zwaai het ronde ding naar het grasperkje te slaan. 

Maar zo simpel was het niet. Zijn leermeester hield hem nog even tegen, verbeterde zijn houding en wees nog even in de richting van de green. Kobe werd een beetje kribbig van zoveel betweterij en maakte een tweede keer aanstalten om zijn slag ten uitvoer te brengen. Weer werd hij een halt toegeroepen door zijn golfgoeroe en weer moest hij nog een beetje beter gaan staan.

Kobe had het nu wel helemaal gehad met die pretentieuze aansteller en voor een derde keer zette hij zich schrap om zijn eerste shot af te vuren.

De trainer bekeek hem andermaal, maar deze keer besloot Kobe om door te zetten en hij sloeg het balletje keihard richting groene cirkel alwaar het balletje strandde op nog geen 5 cm van een gat in het midden van de green. Zijn trainer kon zijn ogen niet geloven en maande Kobe aan om hem te volgen naar de green. Daar aangekomen legde de man hem uit dat het eigenlijk de bedoeling was om het ronde kleinood in dat kleine gaatje te slaan. Kobe bekeek hem op zijn beurt met een brede glimlach en zei met luide stem ‘kon je dat dan niet meteen zeggen’.

[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]