Verleden maand konden we kennis maken met de Opa van onze vriend Kobe. Wel, deze keer krijgen we een verhaaltje dat de grootvader van Kobe met veel plezier vertelde in het bijzijn van Oma en liefst ook nog wat andere vrouwen.
Eén van zijn vrienden moest op een avond beroep doen op de huisdokter. Hij had namelijk nogal wat pijn in zijn rechteroor. Nu moeten wij weten dat de bewuste vriend al jaren doof was en helemaal niets meer hoorde door dat pijnlijke oor. De dokter kwam langs en constateerde dat er wel een heel vreemd voorwerp diep in het orgaan stak. Onze man kon zich in de verste verte niet herinneren dat er ooit iets in de gehoorgang werd gestoken. Maar tijdens zijn jeugdjaren waren er nog dingen gebeurd die hij zich moeilijk kon herinneren.
De geneesheer stond voor een raadsel? Er restte hem maar een ding te doen. Hij moest proberen om dat bizarre ding uit die schelp te halen zonder verdere schade aan te richten. In die tijd was het gereedschap van de medicijnmannen echter weinig gesofisticeerd en er zou veel fantasie komen bij kijken om het gepaste attribuut te vinden. Maar geen nood, de dokter had al voor heter vuren gestaan en zou wel iets bedenken om de operatie tot een goed einde te brengen. Hij beval de echtgenote om regelmatig lauw tot warm water, gemengd met een beetje olie, in de gehoorgang te gieten om het ronde voorwerp dat zich diep in de schacht bevond te laten weken. Binnen enkele dagen zou hij dan terugkomen met een soort haakje om het goedje te verwijderen.
Vijf dagen later bood de dokter zich weer aan gewapend met een fijn ijzeren draadje met een klein haakje eraan dat hij hopelijk in de donkere materie zou kunnen krijgen om het daarna uit het oor te trekken. Opa’s vriend was er niet helemaal gerust in, maar de dwingende blik van zijn eega liet hem toch besluiten het er op te wagen. En jawel hoor, na een beetje voorzichtig gepeuter in het knikkervormig goedje trok de geneesheer met een kort snokje het ronde ding uit de diepe gang. Niet zonder fierheid toonde hij aan de beide toeschouwers de ronde, donkere, pijnlijke boosdoener.
Bij nader inzien bleek het een erwt te zijn die al jaren een schuilplaats vlak bij de buis van Eustachius van de patiënt had gevonden. Door de jaren heen was de peulvrucht hard geworden en werd het onmogelijk om ze te verwijderen. Maar dit keer was het gelukt en, wonder boven wonder, onze verbaasde vriend kon meteen, heel helder, de klanken horen waarvan hij langs die kant zovele jaren verstoken was gebleven. De pijn was meteen verdwenen en bij het nuttigen van een glaasje wijn probeerden de beide mannen en de echtgenote te achterhalen hoe die domme erwt zo diep in de gehoorgang was geraakt. Maar, al bij al, was dit nu niet meer belangrijk. De brave man was verlost van de vervelende pijn en zijn gehoor was helemaal intact gebleven. Blijgezind ging de dokter naar huis en keuvelde het gelukkige paar nog even bij de haard voor het slapengaan. Het verdomde erwtje kreeg een ereplaats en werd in een mooi vaasje op de schouw gezet.
Tot een paar maanden later onze vriend besefte dat ieder nadeel toch een voordeel heeft. Op een avond trok hij zijn stoute schoenen aan, nam de donkerbruine, harde erwt van de schouw en wachtte in de wachtzaal bij de dokter geduldig zijn beurt af. Eenmaal plaatsgenomen in het kabinet begon hij een monoloog over de verandering die zich in zijn leven had voorgedaan na zovele jaren van gedeeltelijke doofheid. Daar waar hij vroeger het ‘niet gehoord’ of ‘verstaan’ hebben als keiharde argumenten kon gebruiken werd hem met het verwijderen van het zwarte bolletje deze mogelijkheid ontnomen. Bij iedere vraag, wens of bevel van zijn echtgenote restte hem nu alleen het gedwee antwoorden op de vraag, het vervullen van de wens of het uitvoeren van het bevel.
Hij had dan ook maar één wens ten opzichte van de brave medicus : ‘kan deze kleine erwt niet terug, daar waar ze zo goed verborgen zat en waar ze zorgde voor zoveel gemoedsrust en lieve vrede’.
[Een bijdrage van Stefaan De Rudder]
Wat een man allemaal doet om zijn vrouw niet te horen. 😆 😆