Hoeilaart en de tweede golf

Hoeilaart begin juli 2020.  Het is zomerweer.  De terrasjes op het Gemeenteplein doen het goed.  De mensen genieten zichtbaar van de zon en van de herwonnen vrijheid.  Velen voelen zich opgelucht dat de coronacrisis bedwongen is, en dat we het ergste hebben gehad.  Nu even tijd maken om te feesten. Er heerst een sfeer van euforie.  Om tegemoet te komen aan de toenemende vraag, sluit de gemeente tijdens het weekend een deel van het plein af en plaatst tafels en stoelen bij.  Er mag toch wel wat vertier zijn na de ellende van de afgelopen maanden.

Ook in de winkels merk je de ontspannen sfeer.  Er staat geen winkelbediende meer aan de ingang om erop toe te zien dat de ontsmetting volgens de regels gebeurt.  De spray en de keukenrol liggen er wat verweesd bij.  De klanten moeten het nu allemaal zelf doen.  Ook binnen in de supermarkt wordt er losser omgesprongen met de regels.  Afstand houden wordt nu maar ten dele toegepast.  En aan de kassa is men niet echt bezig met ontsmetting.  Het valt ook op dat vooral jongere mensen geen mondmasker dragen.  Senioren hebben het moeilijker om het mondkapje achterwege te laten.  Ergens vrezen zij dat het tij nog kan keren…   

Hoeilaart eind juli 2020.  Corona blijft de gemoederen beroeren.  Nu is er een duidelijke trend van meer besmettingen, meer opnamen in het ziekenhuis, zelfs meer doden.  De sfeer slaat om. Net toen we gewend waren geraakt aan het versoepeld regime werd het duidelijk dat het virus helemaal niet bedwongen was.  In de media speculeert men over een mogelijke terugkeer van de lockdown.  Maar tevens beseft men dat de economie volledig stilleggen geen optie is.  Het offensief moet fijnmaziger en efficiënter gebeuren.  Men spreekt van het isoleren van gemeenten, zelfs buurten of straten om de ontstane infectiehaarden te bedwingen en te vermijden dat de besmetting overslaat naar het hele land. Intussen is Vlaanderen al oranje ingekleurd (zie kaart). De tweespalt tussen virologen en politici neemt toe. Ook bij de bevolking is er polarisatie en ontstaat er wrevel over het gebrek aan leiderschap, de moeizame communicatie, en het ontbreken van een duidelijke beleidslijn. Rapporten zoals dat van Artsen zonder Grenzen over het debacle in de woonzorgcentra bevestigen wat we allen al vermoedden. De toestand blijft onduidelijk. In sommige steden nemen de burgemeesters het coronabeleid zelf in handen.

Hoeilaart eind augustus 2020.  De toekomst is onbeslist.  We zijn op het moment dat we dit schrijven onzeker over de omvang van de nieuwe uitbraak.  Opnieuw worden de maatregelen verstrengd: nog meer handen wassen, een mondmasker dragen, afstand houden, beperkte omgang. Er wordt gewezen op het verantwoordelijk gedrag van elke burger.  Mijn gedachten gaan naar het woonzorgcentrum op de Dumberg. Wat gebeurt er indien er hier opnieuw een uitbraak van het virus komt. Is men er klaar voor? De strategische voorraad beschermende kledij is er wel, ook voldoende testmateriaal en zuurstof. Maar het zorgpersoneel staat opnieuw in een zwakke positie indien men hen de verpleging van Covid-19 patiënten toevertrouwt zonder gespecialiseerde hulp van buitenuit. Hopelijk komt er nu een betere coördinatie met de ziekenhuizen, zodat het zorgpersoneel zich kan focussen op zijn specifieke rol en anderen het overnemen wanneer een bepaalde grens overschreden wordt. Iedereen wil een herhaling van het scenario van maart vermijden.

Maar ook de thuiswonende senioren komen opnieuw in het oog van de storm terecht. Net omdat ze ouder zijn, hebben ze een zwakker immuunsysteem, of hebben ze al een een chronische conditie die hen kwetsbaarder maakt in geval van infectie.  Hopelijk heeft de samenleving geleerd uit de lockdown van maart, maar zeker is dit allesbehalve.  De bevoegheidspaketten van de overheden zijn nog altijd versnipperd in plaats van homogeen.  Er is veel meer tijd nodig om dit fundamenteel aan te pakken.  De volmachtenregering zit nog steeds in het zadel, maar het ontbreekt haar nog steeds aan moreel leiderschap.   Eenheid van commando blijft dan ook een ijdel begrip.  Het opsporen van besmettingshaarden, de zogenaamde contact tracing, loopt stroef en inefficiënt.  Zijn we ondanks deze handicaps opgewassen tegen een tweede golf?  Vele vragen blijven onbeslist.  Een ding is duidelijk: we komen er alleen maar uit op voorwaarde dat iedereen meewerkt.  Pas de zes gouden regels toe. Een masker dragen, handen wassen, afstand houden, en vooral onze bubbel beperkt houden, gewoon doen!  Het is per slot van rekening maar een kleine prijs die we moeten betalen om de zwaksten onder ons te beschermen.

[Een bijdrage van Eddy Olislaeger]